Page 143 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

143

“ผมฟตที่จะเดินแกะรอยกับคุณมากกวา”

ไชยยันตสั่นศีรษะ ยืนยันเจตนาเดิม รพินทรหันมาทางแงซาย
“วาไงแงซาย แกจะลองนั่งหางนี้ดูไหมละ?”

“สุดแลวแตผูกองครับ”

ไชยยันตก็สะกิดแขนแงซาย คะยั้นคะยอมาวา
“อยาไปหวงหางอยูเลยนา เดินยิงกันดีกวา ถึงจะไมไดอะไรเลยก็ชางมัน เรื่องนั่งหาง นั่ง

เมื่อไหรก็ได”

เปนอันวาทั้งหมด ผานหางนั้นมา

ระหวางที่เดินเรียงสองกันอยูในหวยแหง เสียงโครมครามชนิดหนึ่งก็ดังออกมาจากปาริม
ทาง เปนเสียงสัตวเขื่องที่ตื่น วิ่งปาราบไปในระยะกระชั้นชิด ไชยยันตวาดปนตาม ทั้งๆ ที่ยังเห็นเปา

ไมถนัด แตรพินทรใชแขนเสยปากกระบอกปนของไชยยันตใหเงยสูงขึ้นเสีย เปนความหมายหาม

“สมเสร็จนะครับ!”

แลวเขาก็ถือโอกาสในระหวางที่เดินไปดวยกัน อธิบายใหไชยยันตฟงเบาๆ ถึงวิธีเดินยิง
สัตว

“ระหวางที่เราเดินไปตามดาน ถามีสัตวเล็กวิ่งตื่นกระเจิงตัดทางผานหนามาใหเห็น ถายิง

ทันก็ยิง แตถายิงไมทันอยาเพิ่งพะวงในการที่จะตามรอยไป ควรจะหาที่หลบ และคอยดูใหรอบคอบ
เสียกอน”

“ทําไมหรือ คุณรพินทร?”

“สวนมาก สัตวที่วิ่งตื่นกระเจิงตัดหนาเราไป มักจะหนีภัยจากการติดตามของสัตวใหญ
อันตรายมา อาจเปนเสือ จงอาง ฝูงหมาปา ถาเราไมระวัง พรวดพราดไปขวางทางเขา เราก็อาจเจอะ

กับมันเขาโดยไมทันรูตัว และแกไขไมทันก็ได เพราะฉะนั้น ถาเห็นสัตวเล็กวิ่งตัดหนา ตองคอย

ระวังใหดี ถึงแมเราจะยิงตัวแรกที่ผานหนาไปไมทัน ไอตัวที่กวดตามมาขางหลัง อาจโผลออกมา
เปนเปาใหเราก็ได ถาเราไหวทันเสียกอน”

จากดงทึบเริ่มจะโปรงขึ้นเปนลําดับ และระดับการเดินก็ดูเหมือนจะลาดเทลงสูพื้นราบที่

ต่ํา มองเห็นเอื้องผึ้งเหลืองอรามอยูตามคาคบไมใหญรอบดานสะพรึบไปหมด บรรยากาศรมรื่นชุม
ฉ่ํา เพราะใกลธารน้ํา ซึ่งรพินทรบอกใหทราบวาเปนธารสายเดียวกับที่ไหลผานแคมป แตอยูเหนือ

ขึ้นมา

ปจจุบันทันดวนนั้นเอง ไชยยันตผูมัวแตเดินดูพวกเอื้องและเฟรนอันเขียวชอุมอยูบนคบ
ไมเพลินอยู ก็ไดยินเสียงลูกเลื่อนของไรเฟลจากมือของรพินทรขยับดังกริ๊ก เขาก็หันมาบัดนั้น และก็

เดินชนปะทะหลังรพินทรเต็มแรง เพราะจอมพรานหยุดยืนนิ่งอยูกับที่

เสียงลูกหาบอีกสองคนที่เดินอยูขางหลัง ครางกันออกมาอยางตระหนก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)