Page 140 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

140

“ใครถือลูกซองอยูบาง?”

ไชยยันตรองออกมาเบาๆ รูสึกวาเขาจะจําไดใสใจเหลือเกินวา ปนที่ปราบเจาสัตวไมมีตีน
นั้น ไมมีชนิดใดที่จะวิเศษไปกวาลูกซองดังที่เคยเห็นผลมาแลว แตรพินทรทวงมาต่ําๆ วา

“อยาครับ ประเดี๋ยวปาแตก มันทําอะไรเราไมไดหรอก ถาเราไมเขาไปชิดมัน”

“แลวเราจะผานไปไดยังไง มันดักทางอยูยังงั้น”
รพินทรเหลียวซายแลขวา เขาไมมีทางที่จะเลี่ยงผานไปทางอื่นได นอกจากจะผานทางนั้น

เพราะสองฟากเปนที่รกทึบ เต็มไปดวยเถาวัลย

“นัดเดียวเทานั้น รพินทร ลอมันดวยไรเฟลก็ได ระยะขนาดนี้ ตอใหลูกนัยนตามันก็ไม

ผิด”
เชษฐากระซิบบอกมาอีกคน

“ไมเหมาะหรอกครับ ขามเนินลูกนี้ลงไปฟากโนนก็จะถึงที่ที่ผมขัดหางไวใหคุณชายแลว

เดินอยางมากไมเกินอีกสิบนาที ถาเสียงปนมันดังขึ้น คุณชายจะขึ้นนั่งหางเปลา ไมมีโอกาสไดยิง

อะไรเลย”
“นายถอยลงมากอนเถิดครับ ผมจะลอมันดวยดาบเอง”

จันวา ชักดาบพื้นเมืองที่สะพายหลังอยูออกมา ไตทางแทรกเชษฐากับไชยยันตขึ้นไป แต

รพินทรเหนี่ยวไหลไว
“อยา! ที่มันชัน เราอยูต่ํากวามัน กวาแกจะไตขึ้นไปไดระยะฟนมัน มันก็พุงมาเลนงานแก

กอนแลว”

พรอมกับพูด จอมพรานเหลียวลงมาขางลาง เห็นแงซายพักตัวอยูที่โขดหินกอนหนึ่ง
มองดูอาการเขาอยูเงียบๆ ก็ชักมีดโบวี่ซึ่งแขวนติดเอวอยูออกมาจากซองหนัง โยนลงไปให หยัก

หนาบอกวา

“แกรูวิธีที่จะจัดการมันไมใชหรือ แงซาย”
คําพูดและอาการของรพินทรที่โยนมีดสั้นของเขามาใหแงซาย ไมมีใครสามารถเขาใจ

ความหมายได แตทุกคนเห็นอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกมลงหยิบมีดโบวี่ของรพินทรขึ้นเดาะ

ตวัดกลับ เปลี่ยนจากการจับดามมาเปนจับทางปลายมีดไว หนวงขึ้นลงเหมือนจะคะเนหาน้ําหนัก

ปากก็บอกมาหวนๆ วา

“ผูกองหลบหัวลงหนอย!”
รพินทรแนบศีรษะลงกับรากไมที่เกาะอยูในทันทีนั้น เชษฐากับไชยยันตตะแคงหนาลง

ไปชําเลืองดู ก็เห็นแงซายเงื้อมีดที่ถืออยูในมือสุดแขน และเหวี่ยงหวือขึ้นไปในพริบตานั้น

เสียงมีดสั้นตัดอากาศผานศีรษะทุกคนไป และก็มีเสียงดับควับ ทั้งหมดผงกหัวเงยขึ้นแลว
จองตะลึง ยกเวนรพินทรเพียงคนเดียวที่อยูในอาการเฉยๆ เปนปกติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)