Page 135 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

135

แลววา ทําไมผมถึงหามไวนักหนา เมื่อเชานี้ก็เหมือนกัน คุณหญิงกลับโกรธหาเรื่องทะเลาะกับผม

เสียอีก ขณะนี้เราอยูใจกลางปาลึก คืบก็ปาศอกก็ปา ไวใจอะไรไมไดทั้งสิ้น อันตรายจากสัตวรายมัน
มีมาไดเสมอ โดยที่เราไมรูตัว ประมาทไมไดเลย อยานึกวาเพียงแตเรามาตั้งแคมปขึ้น มันจะทําให

ปากลายเปนเมืองขึ้นมาได”

“เอาละ ฉันเขาใจแลว และยอมรับวาฉันรูเทาไมถึงการณ คิดวามันใกลๆ แคมปของเราแค
นี้เอง คงไมเปนอะไร แลวมันก็เปนกลางวัน...”

ม.ร.ว.หญิงดารินพูดออยๆ ฝนยิ้ม ยกมือขึ้นลูบเสนผมงามที่ถูกน้ําเปยกลู ชําเลือดมองดู

หนาเขาไมสนิทนัก ผิวหนายังซีดๆ แดงๆ สลับกันอยูเชนนั้น กลาวออมแอมตอมา

“คุณอยาไปบอกพี่ใหญ หรือไชยยันตนะ วาเกิดอะไรขึ้นเมื่อตะกี้”
“ผมไมใชคนชางฟองหรอกครับ”

หลอนเกือบจะคอน

“มันไปไหนแลว ไอตัวโตๆ เมื่อตะกี้นี้นะ”

“เปดเขาปาไปแลว”
“ทําไมคุณไมยิง ฉันเห็นคุณยืนขวางหนามัน ระยะใกลกันนิดเดียวเทานั้น ใจฉันหาย

หมด”

“ผมไมตองการจะยิงสัตวที่ผมไมไดเจตนาลาโดยไมจําเปนหรอก เมื่อกี้นี้เปนชางแมลูก
ออนดวย ถายิงแมมันก็ตองยิงลูกดวย เพราะปลอยไวก็ทุเรศ ลูกมันตองตายอยางทรมาน ถาไมมีแม

โชคของมันดีที่มันลังเลไมกลาขามลําธารมา ผมเองก็นึกภาวนาอยาใหมันกลามากกวานั้น เพราะไม

อยากฆามัน มันก็อานใจผม ผมก็อานใจมัน เลยยืนมองหนากันอยูพักใหญ ในที่สุดมันก็เสี่ยงไปเอง
ซึ่งก็เปนการดีดวยกันทั้งสองฝาย”

“คุณใจเย็นเหลือเกินนะ ฉันทายอะไรไมถูกเลยในขณะนั้น สงสัยอยูวาทําไมคุณถึงรีรอ

ไมยิงมัน ยืนประจันหนากับมันเฉย ฉันไมเขาใจวิธีการของคุณเลย และก็ไมเขาใจจนเดี๋ยวนี้วา เรื่อง
อะไรมันถึงถอยไป ยังกะคุณเปนผูวิเศษรายคาถาใสมันไปงั้นแหละ”

“สัตวมันก็มีจิตสํานึก หรือจิตสัมผัสของมันเหมือนคนนั่นแหละ ถาไมเขาตาจนหรือ

โกรธแคนจริงๆ แลว การที่มันจะเขาจูโจม มันก็ตองชั่งใจเหมือนกัน เราจะตองรูจิตวิทยาของมัน

อยางเมื่อกี้นี้ ผมไมไดทําอะไรมันกอน แตก็ไมไดหนีหรือทําทากลัวมัน ยืนเตรียมพรอมอยู มันเห็น
วายังไมจําเปนที่มันจะเสี่ยง มันก็เลยเอาวิธีถอยหลังหลีกทางไปเองโดยสันติวิธี ก็กะอยูเหมือนกันวา

ถามันลุยลําธารลงมาอีกสัก 3-4 กาว ผมก็ตองยิง แตนี่มันถอยก็ปลอยมันไป มันเปนเรื่องของ

กําลังใจ และศิลปะของวิชาพรานโดยเฉพาะ ไมเกี่ยวกับวาผมเปนผูวิเศษมีคาถาอาคมอะไรหรอก”
ดารินถอนหายใจเฮือกออกมา ลอบชําเลืองมองดูเขาดวยประกายตานิยมเลื่อมใสอันซอน

เลน เดี๋ยวนี้หลอนพอจะรูจักกับความหมายของคําวา ‘พรานใหญ’ อยางรพินทรไดดีพอ เวนไวแต

ไมตองการแสดงออกมาเทานั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)