Page 134 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 134

134



                            ดารินรองเสียงหลง

                            “อาว! แลวจะสงใหยังไง”
                            “วางไวที่กอนหินนั่นแหละ  แลวกลับหลังหันเดินออกไปสิบกาว  อยาหันกลับมาจนกวา

                   ฉันจะเรียกคุณ”

                            รพินทรเปาลมพรูออกจากปาก  วางเสื้อผาไวใหหลอน  แลวถอยออกไปยืนหันหลังให  มี
                   เสียงเคลื่อนไหวอยูเบื้องหลัง อึดใจใหญๆ ก็มีเสียงรองเทาย่ํากรวดเขามาใกล

                            “เรียบรอยแลวยังละ?”

                            ไมมีเสียงตอบ จอมพรานเหลียวกลับมา ก็เห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวย แตงกายเรียบรอยแลว

                   กําลังคาดเข็มขัดปนสั้นอยู พอประจันหนา สบตา ใบหนาของหลอนก็แดงจัด หลบตาทางหนึ่งดวย
                   ความรูสึกอันไมอาจบรรยายได

                            นึกถึงภาพตนเองที่วิ่งพรวดพราดขึ้นมาจากธารน้ํา   โผเขามาหาเขาดวยรางอันเปลา

                   เปลือยเพราะความตกใจ ในขณะที่ชางปาโผลออกมา ความอายทําใหแทบจะตองแทรกแผนดิน เกิด

                   มาหลอนยังไมเคยตกอยูในภาวะเชนนี้ใหใครเห็นมากอน  ดีหนอยที่ขณะนั้นเขาไมไดสนใจจองมอง
                   หรือพินิจพิจารณารางกายของหลอนเลย  ความสนใจของเขาอยูที่ชางปาตัวนั้นเทานั้น  และในขณะ

                   นี้ เขาก็ตีหนาขรึมเฉยๆ แววตากระดางๆ เหมือนเดิม ไมมีอากัปกิริยา หรือทาทีอยางใดในการที่จะ

                   เนนใหหลอนรูสึกอับอายเพิ่มขึ้นอีก
                            แทนที่เขาจะวางทาแบบ ‘ไดทีขี่แพะไล’  อยางที่หลอนคิด  เขากลับพูดมาดวยน้ําเสียง

                   เรียบๆ ชนิดที่ทําใหหลอนโปรงใจและลดความอายลงวา

                            “ความจริงผมใหลูกหาบทําหองน้ําไวใหที่เต็นทแลว  เมื่อเย็นวานนี้คุณหญิงก็อาบน้ําอยู

                   ในเต็นท ทําไมวันนี้ถึงตองลําบากลงมาอาบที่ลําธารนี่ดวย”
                            “มันรอนเหลือเกิน ฉันอยากจะลงมาแชน้ําเย็นๆ ในลําธารนี่ อาบในหองน้ําชั่วคราวที่ทํา

                   ไวในเต็นท มันไมเห็นสบายสักหนอย”

                            ดารินตอบออมแอม ไมยอมสบตา ทายโสอวดดีหายไปเกือบหมด

                            “มันอันตรายครับ  อยางนอยที่สุด  ถาคุณหญิงอยากจะมาอาบน้ําที่นี่  ก็ควรจะตองมีปน
                   ขนาดอยางต่ําที่สุด .375 คุมมาดวยหนึ่งกระบอก ไมควรจะแอบออกมาคนเดียวอยางนี้ ชวนแงซาย

                   มาก็ยังดี ผมถามเขาแลว เขาบอกวา เขาจะตามมาดวยแตคุณหญิงก็ไลเขากลับ”

                            หลอนหนาแดงซานขึ้นมาอีก ยิ้มเจื่อนๆ
                            “คุณคิดวาฉันลงไปอาบน้ําในลําธารนี่โดยไมมีผาผอนแมแตสักชิ้น แลวก็ควรจะชวนใคร

                   ใหมานั่งดูอยูดวยงั้นเหรอ นายพราน”

                            “ผมไมไดหมายความวายังงั้น ผมหมายถึงแตเพียงวา การกาวออกจากแคมปของคุณหญิง
                   ควรจะมีคนถือไรเฟลคุมมาดวยทุกครั้งไป  ไมใชมาเดี่ยว  และคนที่จะทําหนาที่นี้ไดก็เลือกเอาไดคน

                   ใดคนหนึ่ง  ระหวางพรานของผมสี่คน  หรือแงซาย  เหตุการณที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้  คงจะเปนคําตอบที่ดี



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   129   130   131   132   133   134   135   136   137   138   139