Page 134 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 134
134
ดารินรองเสียงหลง
“อาว! แลวจะสงใหยังไง”
“วางไวที่กอนหินนั่นแหละ แลวกลับหลังหันเดินออกไปสิบกาว อยาหันกลับมาจนกวา
ฉันจะเรียกคุณ”
รพินทรเปาลมพรูออกจากปาก วางเสื้อผาไวใหหลอน แลวถอยออกไปยืนหันหลังให มี
เสียงเคลื่อนไหวอยูเบื้องหลัง อึดใจใหญๆ ก็มีเสียงรองเทาย่ํากรวดเขามาใกล
“เรียบรอยแลวยังละ?”
ไมมีเสียงตอบ จอมพรานเหลียวกลับมา ก็เห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวย แตงกายเรียบรอยแลว
กําลังคาดเข็มขัดปนสั้นอยู พอประจันหนา สบตา ใบหนาของหลอนก็แดงจัด หลบตาทางหนึ่งดวย
ความรูสึกอันไมอาจบรรยายได
นึกถึงภาพตนเองที่วิ่งพรวดพราดขึ้นมาจากธารน้ํา โผเขามาหาเขาดวยรางอันเปลา
เปลือยเพราะความตกใจ ในขณะที่ชางปาโผลออกมา ความอายทําใหแทบจะตองแทรกแผนดิน เกิด
มาหลอนยังไมเคยตกอยูในภาวะเชนนี้ใหใครเห็นมากอน ดีหนอยที่ขณะนั้นเขาไมไดสนใจจองมอง
หรือพินิจพิจารณารางกายของหลอนเลย ความสนใจของเขาอยูที่ชางปาตัวนั้นเทานั้น และในขณะ
นี้ เขาก็ตีหนาขรึมเฉยๆ แววตากระดางๆ เหมือนเดิม ไมมีอากัปกิริยา หรือทาทีอยางใดในการที่จะ
เนนใหหลอนรูสึกอับอายเพิ่มขึ้นอีก
แทนที่เขาจะวางทาแบบ ‘ไดทีขี่แพะไล’ อยางที่หลอนคิด เขากลับพูดมาดวยน้ําเสียง
เรียบๆ ชนิดที่ทําใหหลอนโปรงใจและลดความอายลงวา
“ความจริงผมใหลูกหาบทําหองน้ําไวใหที่เต็นทแลว เมื่อเย็นวานนี้คุณหญิงก็อาบน้ําอยู
ในเต็นท ทําไมวันนี้ถึงตองลําบากลงมาอาบที่ลําธารนี่ดวย”
“มันรอนเหลือเกิน ฉันอยากจะลงมาแชน้ําเย็นๆ ในลําธารนี่ อาบในหองน้ําชั่วคราวที่ทํา
ไวในเต็นท มันไมเห็นสบายสักหนอย”
ดารินตอบออมแอม ไมยอมสบตา ทายโสอวดดีหายไปเกือบหมด
“มันอันตรายครับ อยางนอยที่สุด ถาคุณหญิงอยากจะมาอาบน้ําที่นี่ ก็ควรจะตองมีปน
ขนาดอยางต่ําที่สุด .375 คุมมาดวยหนึ่งกระบอก ไมควรจะแอบออกมาคนเดียวอยางนี้ ชวนแงซาย
มาก็ยังดี ผมถามเขาแลว เขาบอกวา เขาจะตามมาดวยแตคุณหญิงก็ไลเขากลับ”
หลอนหนาแดงซานขึ้นมาอีก ยิ้มเจื่อนๆ
“คุณคิดวาฉันลงไปอาบน้ําในลําธารนี่โดยไมมีผาผอนแมแตสักชิ้น แลวก็ควรจะชวนใคร
ใหมานั่งดูอยูดวยงั้นเหรอ นายพราน”
“ผมไมไดหมายความวายังงั้น ผมหมายถึงแตเพียงวา การกาวออกจากแคมปของคุณหญิง
ควรจะมีคนถือไรเฟลคุมมาดวยทุกครั้งไป ไมใชมาเดี่ยว และคนที่จะทําหนาที่นี้ไดก็เลือกเอาไดคน
ใดคนหนึ่ง ระหวางพรานของผมสี่คน หรือแงซาย เหตุการณที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ คงจะเปนคําตอบที่ดี
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)