Page 152 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

152

ในลําธาร ทะเลาะกับเขา แลวชางปามันไลจนตองกระโจนเขามาเกาะเขาทั้งๆ ที่เปลือยเปลาอยู

เชนนั้น ก็ดีเหมือนกัน รพินทรคิด ระยะนี้หลอนจะไดไมตองตอแยหาเรื่องรวนเขาเหมือนเชนเคย
มายงั้นพบหนาใกลชิดกันทีไร เปนตองแขวะทุกทีไป

ทั้งหมดเดินคุยกันตามสบาย กลับมาถึงแคมป เวลาสองทุมตรงพอดี เมื่อถึง รพินทรก็สั่ง
ใหบุญคําและจัน พรอมกับลูกหาบอีกสองคน นําเกวียนเลมหนึ่งเดินทางยอนกลับไปยังซากวัวแดง

ที่เชษฐาลมไว เพื่อถลกหนังและชําแหละเนื้อบรรทุกกลับมา และสั่งใหจันยอนไปยังซากหมีสี่ตัวที่

ถูกยิงเลยขึ้นไปอีกเล็กนอย โดยอธิบายสถานที่ไวใหทราบชัด ซึ่งแนใจวาจันคงจะไปพบโดยไม

เสียเวลามากนัก เพราะชํานาญทางดีอยูแลว
อาหารค่ําของคณะนายจาง เกิดกับเสยเตรียมไวอยางพรอมสรรพแลว ภายหลังจาก

อาบน้ําและพักสนทนากันอยูครูก็นั่งประจําโตะ รพินทรถูกเชิญใหมารวมอาหารค่ําตามเคย ทั้งหมด

กินและสนุกสนานกันไปพลางอยางออกรส เวน ม.ร.ว.หญิงดารินคนเดียว ที่รับประทานอยูเงียบๆ

และก็ตรงตามที่รพินทรคิดไว คือค่ํานี้หลอนไมไดหาเรื่องรวนหรือพูดแขวะเขาอีก ดูจะสงบไปกวา
ทุกวัน จนเชษฐาและไชยยันตก็ไมวายจะสงสัย แตก็ไมมีใครกระตุนเตือน คงคุยกันถึงเรื่องอื่นๆ

อยางสนุกสนาน

ขณะนั้นเอง ทุกคนในเต็นทยังไมทันจะอิ่มจากการรับประทาน ก็มีเสียงพวกลูกหาบพูด
กันเอะอะโวยวายผิดปกติอยูเบื้องนอก คนเหลานั้นพูดกันดวยสําเนียงแสดงอาการตื่นตกใจเปน

ภาษาพื้นเมืองฟงไมไดศัพท รพินทรขมวดคิ้วตะแคงหูฟงอยางเอะใจ สวนนายจางของเขาทั้งสามก็

หยุดรับประทาน หันมามองดูหนากันอยางสงสัย
ครั้นแลว โดยทันทีนั้น เกิด...พรานพื้นเมืองของเขาก็วิ่งพรวดพราดเขามาทางประตูเต็นท

รายงานกระหืดกระหอบเร็วปรื๋อ

“นายครับ! ไอกุดลากเอาลูกหาบของเราคนหนึ่งไปเสียแลว”
รพินทรทิ้งชอนที่กําลังจะตักอาหารลงในทันใด พรอมกับเผนพรวดขึ้นยืน ในขณะที่

นายจางของเขาทั้งสามตะลึงงันไปชั่วขณะ ไมสามารถจะเขาใจไดชัดวาเกิดอะไรขึ้น เพราะไมรู

ความหมายของคําวา ‘ไอกุด’ มากอน แตก็พอจะรูวามันนาจะเกิดเหตุรายขึ้นเสียแลว ฟงจากทาที

เสียงรายงานของเกิดและลักษณะของพรานใหญที่พรวดพราดอยางกะทันหัน
ทั้งสามยังตะลึงอยู แตรพินทรวิ่งออกไปนอกเต็นท พรอมกับเกิด...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)