Page 187 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

187

ครั้งนี้ เสียงปนก็ประดังกันแผดขึ้นปานปาจะถลมทลาย นับนัดไมถวน และไมทราบวา

จากมือของใครบาง ยกเวนแตรพินทรและแงซายเทานั้น ที่วาดปนตามหลังไอเสือลายผีสิงไป แต

ไมไดเหนี่ยวไก เพราะจับศูนยไมถนัด สําหรับดารินมัวแตตะลึง จึงไมสามารถจะถายภาพนั้นไวได
ทัน

ชั่วเสี้ยวของวินาทีเทานั้น ที่รางของไอกุดปรากฏแวบใหเห็นเปนเปาสายตา แลวมันก็

กระโจนหายเขาไปหลังโขดหินลูกใหญ ริมเชิงผาลับตาออกพนรัศมีปนทุกกระบอกที่ระดมกันซัล

โวอยูในขณะนี้ พิสูจนใหเห็นวา ประดากระสุนที่สาดกระหน่ําออกไปหลายนัดเมื่ออึดใจที่แลว
ทันทีที่เห็นรางของมันนั้น ไมมีนัดไหนถูกเปาหมายอยางจังพอที่จะหยุดยั้งมันไดเลยทั้งเชษฐาและ

ไชยยันตคํารามออกมาอยางหัวเสีย สําหรับเชษฐานั้นรูสึกตนเองดีวา กระสุนของเขาที่ลั่นออกไป

อยางรีบรอนนั้นต่ํากวาเปาหมายแทจริงที่เหลือบเห็นชั่วแวบเดียวไมมาก เพราะอารามรีบรอนแขง
เวลา สวนไชยยันตลั่นแฝดของเขาออกไปพรอมกันทีเดียวทั้งสองลํากลอง บอกไมไดเหมือนกันวา

เปาหมายอยูที่ไหน เห็นแตกอนหินริมผากระจายเปนกลุม และคนอื่นๆ ก็ลวนยิงดวยความ

ตะลีตะลานทั้งสิ้น ดวนลั่นไกออกไปในขณะที่ปากกระบอกปนยังไมทันจะจับเปาเสียดวยซ้ํา

ไอกุด เมื่อเผนวูบลับหายเขาไปในโขดหินใตชะงอนผาก็เงียบกริบไมมีวี่แวววาจะโผล

ออกมาใหเห็นทางดานใดเพราะโขดหินกอนใหญนั้น มองเห็นไดอยางถนัดชัดเจน ไมมีอะไรอํา

พราง หากวามันจะทะลุหนีออกไปยังอีกดานหนึ่ง ไมมีปญหาขณะนี้มันจะตองหลบซอนอยูหลัง
โขดหินนั่นเอง เพื่อรอวาระสุดทายของมันเพียงแตวาใครเทานั้นที่จะขึ้นไปเพื่อกรอกกระสุนเขาใส

ในระยะกระชั้นชิด เพราะถาไมเขาไปก็ยอมไมมีโอกาสที่จะสังหารมันไดอันเนื่องจากมองไมเห็น

ตัว
เสยผูออมไปสํารวจทางดานชะงอนผาดานนั้นมากอนแลว เมื่อครูนี้วิ่งหนาตื่นเขามาหา

พรานใหญ รายงานกระหืดกระหอบ

“ไมมีทางแลวละครับนาย นอกจากวาเราจะบุกเขาไปประชิดตัวมันเลย มันเขาไปจนมุม

อยูหลังโขดหินใตชะงอนโนน ในนั้นเปนโพรงถ้ําลึกสักหาวาเห็นจะได เปนทางตัน ไมมีทางออก
แตเราจะเห็นตัวมันได ก็ตองออมหลังโขดหินเขาไปเปนซอกเหมือนประตู มีทางเขาอยูทางเดียว”

รพินทรยกแขนขึ้นปายเหงื่อบนหนาผาก หันมามองดูคณะนายจางของเขา ซึ่งทุกคนก็

กําลังจองมาเปนตาเดียว
“เสี่ยงเหลือเกินรพินทร ระยะเผาขนทีเดียว ทั้งเราและมัน ถาหากจะบุกเขาไป ดูราวกับวา

มันจะทาใหเราคนใดคนหนึ่งเขาไปประจันหนากับมันตัวตอตัว”

ม.ร.ว.เชษฐาครางออกมา หรี่ตามองไปยังโขดหินกอนนั้น

“อยางนี้ยังไงละที่เขาเรียกวา ‘เสือสั่งปา’ ละ พับผาซิ เพิ่งจะเห็นสัญชาตญาณของเสือ

ชัดๆ คราวนี้เอง เอากะมันซิ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)