Page 78 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

78

“คุณไมยักบอกใหเรารูตัวลวงหนาสักนิดวา พอเราเริ่มตนออกเดินทาง เราก็อยูใจกลาง

ของดงลึกแลว ทีแรกพวกเราทั้งหมดหลงคิดวา เรายังเดินกันอยูในละแวกหมูบาน”
“แงซายบอกอีก?”

เชษฐาหัวเราะ พยักหนา

“ก็ถูกของแงซายแลวครับ ความจริงสถานีกักสัตว และบานพักหนองน้ําแหงมันก็คือใจ
กลางดงนั่นเอง เมื่อ 4-5 ปกอน สมัยที่ผมจะมาตั้งเปนบานพักถาวรขึ้นได ผมก็ตองรบกับชางอยูนาน

ทีเดียว ทุกวันนี้ก็เหมือนกัน เผลอไมได วันสองวันเสือมันรองอยูใกลๆ ในเวลากลางคืน คุณอําพล

เพิ่งจะตัดทางใหรถจิ๊ปวิ่งเขามาไดเมื่อไมกี่เดือนนี่เอง กอนหนานั้นผมตองใหเกวียนบรรทุกสัตว

ออกไป เขตปาแถบนี้วาอันที่จริงแลวก็เรียกวาเปน ‘ปามรณะ’ พรานถาไมชํานาญจริงๆ แลวก็ จะไม
กลาออกเดินอยางเด็ดขาด แตไหนแตไรมา ก็มีผมและคนของผมเพียง 7-8 คนเทานั้นที่ทองเที่ยวอยู

พรานตางถิ่นแปลกหนาจะไมแผวพานเขามาเลย หรือถาจะเขามาก็ตองอาศัยพวกเรา ที่เรียกวาปา

มรณะก็คือ แหลงน้ํา ปาบริเวณนี้กันดารน้ําอยางที่สุด ถาไมชํานาญรูตําแหนงที่ตั้งของหนองน้ําแลว

เดินเจ็ดวันเจ็ดคืนก็ไมพบน้ํา มีหวังอดน้ําตาย เพราะพวกเดินปาจะเอาน้ําติดตัวไปดวยอยางเกงที่สุด
ก็ใชไดไมเกิน 3 วัน เฉพาะดื่มอยางเดียว ผมสงสัยวาคนใชบรรดาศักดิ์ของเราคนนี้ คงจะซอกซอน

ไปปรุทีเดียวในละแวกนี้ แตผมหรือคนของผมก็ไมเคยเจอหมอนี่สักที ในระหวางเดินปาแถบนี้มา

เปนเวลานาน ผมพบเขาครั้งแรกและครั้งสุดทาย ก็ตอนสมัยที่ผมยังเปนตํารวจชายแดนในคราวโนน
อยางที่เลาใหฟงแลว จากนั้นก็ไมไดพบอีก จนกระทั่งเขาเขามาสมัครเปนคนใชของเรา”

ชั่วโมงเศษผาน ไปปาที่โปรงโลงแดงโกรน เริ่มจะหนาแนนเขียวชอุมขึ้นเปนลําดับ
รพินทรบอกใหทุกคนทราบว ากําลังจะเขาเขตหุบแหงหนึ่ง ตลอดเวลาตั้งแตออกเดินทางมา

นอกจากรอยเทาชางที่แทบจะหลีกไมพนแลว ก็ไมปรากฏรองรอยของสัตวชนิดใดแผวพานมาให

เห็นทั้งสิ้น นอกจากเหยี่ยวดงตัวใหญ ที่เกาะเดนอยูบนยอดกระหราง ซึ่ง ม.ร.ว.ดารินใช .270 ติด
ศูนยกลองที่ถืออยูในมือ สองรวงลงมาดวยความมันมือ

คณะนายจางทั้งสามเริ่มจะดื่มน้ําดวยความกระหายเพราะอากาศที่ทวีความระอุอบอาวขึ้น

ทุกขณะ ผสมกับความเหนื่อยจากการเดิน สวน รพินทร ไพรวัลย ยังเฉยๆ ไมรูสึกอะไรเลย ฝเทาทุ

กาวยางคงไดระดับอยูเหมือนเดิม ในขณะที่ทุกคนเริ่มรูสึกในการลา แตยังไมมีใครคิดจะกลับไปนั่ง
เกวียน

โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.หญิงดาริน ภายหลังจากหยุดขอน้ําดื่มจากรพินทรแลว ก็ออก

เดินนําหนา เหมือนจะเปนผูนําตอไป ผิวแกมทั้งสองของหลอนแดงปรั่ง เหงื่อเกาะพราวไปตลอดทั้ง
ใบหนา

“ไมเห็นจะพบอะไรสักหนอยเลย นอกจากไอเหยี่ยวทุเรศตัวนั้น!” หลอนบน

จอมพรานยิ้มๆ อยูในลักษณะเดิมของเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)