Page 79 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 79

79





                            ลึกเขาไปสูบริเวณหุบ  และเริ่มตนเดินโดยอาศัยดานชาง  สองฟากทางเปนไมใหญทึบ
                   รพินทรปลด 30-06  ออกจากไหลที่สะพายอยูลงมาถือไวในมือ  เชษฐาและไชยยันตสังเกตเห็นก็

                   ปฏิบัติตามในทันที  ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวบาง  จอมพรานกระซิบกับเชษฐา  ใหเรียก

                   หญิงสาวลงมาเดินรวมกลุม เขานึกวาหลอนจะดื้อเหมือนเคย แตปรากฏวาดารินปฏิบัติตามโดยดี
                            “ทําไม .270 ที่ฉันถืออยูนี่ มันเล็กเกินไปใชไหมสําหรับการเดินไปขางหนา” หลอนถาม

                            “เปลาหรอกครับ  คุณหญิงเดินเร็วเกินไป  ผมกลัววาพวกเราจะเดินตามไมทัน  แลว

                   คุณหญิงก็จะทิ้งใหเราหลงทางเสีย”

                            เปนคําตอบเรียบๆ หนาตาเฉยตามเคย
                            หลอนคอนขวับแลวก็ไมพูดอะไรอีก เดินอยูชิดพี่ชาย

                            รพินทรบุยปากใหคณะนายจางดูที่กิ่งตะแบกตนหนึ่ง ขึ้นอยูขางๆ ทาง เปนกิ่งขนาดทอน

                   ขามีรอยหักลูลงมา โดยหอยติดเปลือกอยูนิดเดียว ลําตนเต็มไปดวยรอยเล็บจิกลึกราวกับตอกดวยสิ่ว

                   เขาอธิบายใหทราบวา นั่นเปนการลองเขี้ยวดวยความคะนองของเจาหมีควาย มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไมกี่
                   อึดใจนี่เอง สังเกตดูจากรอยที่ยังสดอยู เมื่อผานไปไดอีกสองสามกาว ก็ชี้ใหดูรอยกระทิง ที่ตัดทาง

                   ขามจากฝงซายไปฝงขวา

                            “เมื่อคืนนี้เอง โทนเสียดวย”
                            “เรามีหวังจะพบอะไรระหวางที่เดินไปไหมนี่?”

                            เชษฐาถามขึ้นเบาๆ

                            “อาจจะครับ ทั้งไอที่เราตองการพบ และที่เราไมตองการพบ สิ่งสําคัญที่สุดก็คือ อยาเดิน
                   คุยกันเอะอะนัก”

                            ยังไมทันจะขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงตะโกนเอะอะดังมาจากกองเกวียนทายขบวน

                   ทั้งหมดหยุดชะงักในทันทีนั้น  รพินทรตะโกนถามไปดวยภาษาพื้นเมืองโตตอบกันอยูครู  เขาก็หัน
                   มาทางคณะนายจาง ทีพากันยืนหนาตื่น

                            “อะไร? เกิดอะไรขึ้นคุณรพินทร?”

                            “ไมมีอะไรหรอกครับ  เสยกับเกิดที่เดินคุมอยูทายขบวน  เห็นเสือดําวิ่งผานหลังไป  เขา

                   บอกวา พอเขาเดินคลอยหลัง มันก็เผนขามตัดทาง ยิงไมทัน”
                            เขาตอบพรอมหัวเราะเบาๆ ออกเดินนําตอไป เชษฐายิ้มอยูในอาการเรียบๆ เปนปกติ ไม

                   ตื่นเตนอะไรนัก แตไชยยันตผิวปากหวือ เปลี่ยนลักษณะการถือปนมาอยูในทาเตรียมพรอม สวนดา

                   รินแทนที่จะถือปนเหมือนแตแรก   หลอนกลับสงไปใหบุญคํา...พรานของรพินทรชวยสะพายให
                   หลอนอาจเริ่มรูสึกหนัก เพราะเดินทางมาไกลพอสมควร และคงเบื่อที่รูสึกวาไมพบอะไรมาเปนเปา

                   เลย คงเดินตัวเปลาโดยมีปนสั้นที่ติดอยูกับซองขางตะโพกเทานั้น





                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   74   75   76   77   78   79   80   81   82   83   84