Page 79 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 79
79
ลึกเขาไปสูบริเวณหุบ และเริ่มตนเดินโดยอาศัยดานชาง สองฟากทางเปนไมใหญทึบ
รพินทรปลด 30-06 ออกจากไหลที่สะพายอยูลงมาถือไวในมือ เชษฐาและไชยยันตสังเกตเห็นก็
ปฏิบัติตามในทันที ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวบาง จอมพรานกระซิบกับเชษฐา ใหเรียก
หญิงสาวลงมาเดินรวมกลุม เขานึกวาหลอนจะดื้อเหมือนเคย แตปรากฏวาดารินปฏิบัติตามโดยดี
“ทําไม .270 ที่ฉันถืออยูนี่ มันเล็กเกินไปใชไหมสําหรับการเดินไปขางหนา” หลอนถาม
“เปลาหรอกครับ คุณหญิงเดินเร็วเกินไป ผมกลัววาพวกเราจะเดินตามไมทัน แลว
คุณหญิงก็จะทิ้งใหเราหลงทางเสีย”
เปนคําตอบเรียบๆ หนาตาเฉยตามเคย
หลอนคอนขวับแลวก็ไมพูดอะไรอีก เดินอยูชิดพี่ชาย
รพินทรบุยปากใหคณะนายจางดูที่กิ่งตะแบกตนหนึ่ง ขึ้นอยูขางๆ ทาง เปนกิ่งขนาดทอน
ขามีรอยหักลูลงมา โดยหอยติดเปลือกอยูนิดเดียว ลําตนเต็มไปดวยรอยเล็บจิกลึกราวกับตอกดวยสิ่ว
เขาอธิบายใหทราบวา นั่นเปนการลองเขี้ยวดวยความคะนองของเจาหมีควาย มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไมกี่
อึดใจนี่เอง สังเกตดูจากรอยที่ยังสดอยู เมื่อผานไปไดอีกสองสามกาว ก็ชี้ใหดูรอยกระทิง ที่ตัดทาง
ขามจากฝงซายไปฝงขวา
“เมื่อคืนนี้เอง โทนเสียดวย”
“เรามีหวังจะพบอะไรระหวางที่เดินไปไหมนี่?”
เชษฐาถามขึ้นเบาๆ
“อาจจะครับ ทั้งไอที่เราตองการพบ และที่เราไมตองการพบ สิ่งสําคัญที่สุดก็คือ อยาเดิน
คุยกันเอะอะนัก”
ยังไมทันจะขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงตะโกนเอะอะดังมาจากกองเกวียนทายขบวน
ทั้งหมดหยุดชะงักในทันทีนั้น รพินทรตะโกนถามไปดวยภาษาพื้นเมืองโตตอบกันอยูครู เขาก็หัน
มาทางคณะนายจาง ทีพากันยืนหนาตื่น
“อะไร? เกิดอะไรขึ้นคุณรพินทร?”
“ไมมีอะไรหรอกครับ เสยกับเกิดที่เดินคุมอยูทายขบวน เห็นเสือดําวิ่งผานหลังไป เขา
บอกวา พอเขาเดินคลอยหลัง มันก็เผนขามตัดทาง ยิงไมทัน”
เขาตอบพรอมหัวเราะเบาๆ ออกเดินนําตอไป เชษฐายิ้มอยูในอาการเรียบๆ เปนปกติ ไม
ตื่นเตนอะไรนัก แตไชยยันตผิวปากหวือ เปลี่ยนลักษณะการถือปนมาอยูในทาเตรียมพรอม สวนดา
รินแทนที่จะถือปนเหมือนแตแรก หลอนกลับสงไปใหบุญคํา...พรานของรพินทรชวยสะพายให
หลอนอาจเริ่มรูสึกหนัก เพราะเดินทางมาไกลพอสมควร และคงเบื่อที่รูสึกวาไมพบอะไรมาเปนเปา
เลย คงเดินตัวเปลาโดยมีปนสั้นที่ติดอยูกับซองขางตะโพกเทานั้น
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)