Page 126 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team
P. 126

DVI  16-10-2007  09:42  Pagina 126







                               de hand van de structuur van een dergelijke schedel en internatio-
                               naal  vastgelegde  tabellen,  kun  je  een  gezicht  min  of  meer  recon-
                               strueren. Je ziet de wenkbrauwlijn, de kaaklijn, de jukbeenderen...
                                  Ik zag de anderen vol verwachting in mijn richting kijken. De
                               Cel  Vermiste  Personen  zat  met  de  handen  in  het  haar.  Ze  had
                               alle lijstjes afgelopen, maar niets wees in de verste verte op deze
                               dame. De speurders begrepen het niet. De wetsgeneesheer dacht
                               dat  deze  vrouw  maar  een  paar  maanden  in  het  water  had  gele-
                               gen. Ik had daar mijn twijfels bij. Modder is een bijzonder goed
                               conserveringsmiddel  en  het  lichaam  was  bij  de  baggerwerken,
                               net  bedoeld  om  de  onderliggende  modderlaag  te  verwijderen,
                               naar boven gekomen. Het DVI had bijzonder weinig om mee te
                               werken. Zelfs geen vingerafdruk. Het DVI is nochtans expert in
                               het  nemen  van  vingerafdrukken.  Je  kunt  je  niet  voorstellen  hoe
                               weinig  echte  experts  nodig  hebben  om  ergens  een  werkbare  af-
                               druk  van  te  kunnen  nemen.  Zelfs  bij  een  lichaam  dat  in  het
                               water  heeft  gelegen.  Bij  een  ‘water’lichaam  laat  de  huid  los.  De
                               leden  van  het  DVI  hebben  er  geen  probleem  mee  om  die  losse
                               vingerhuid  als  een  handschoen  over  hun  eigen  vingers  te  trek-
                               ken  om  zo  een  goede  vingerafdruk  te  nemen.  Alleen  was  er  van
                               de  handen  van  ‘onze’  dame  geen  huid  meer  over.  Alles  was  ver-
                               zeept, het enige wat nog herkenbaar was overgebleven, waren de
                               vingerkootjes. Maar daar doe je niet veel mee.
                                  Op een dergelijk moment, met al die mensen rond dat ene li-
                               chaam,  heb  je  een  groot  gevoel  van  verbondenheid.  We  zijn  er
                               allemaal  met  maar  één  doel:  deze  vrouw  opnieuw  aan  haar  fa-
                               milie  geven,  proberen  om  haar  laatste  uren  te  reconstrueren  en
                               antwoorden te geven daar waar misschien al zo lang alleen maar
                               vragen bestonden.
                                  Joan  De  Winne  vroeg  me  of  ik  ergens  een  mogelijkheid  zag
                               om  dit  slachtoffer  ‘tot  leven’  te  brengen.  Ik  begreep  dat  wij,  als
                               forensisch  tekenaars,  hier  weleens  de  laatste  hoop  konden  zijn.
                               Meteen stond ik voor een ethische vraag. Ja, ik zag het zitten en



                                                           126
   121   122   123   124   125   126   127   128   129   130   131