Page 136 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 136

en natuurlijk om te werken. Zodra ze doorhebben dat het laatste
van hen wordt verwacht, kent hun enthousiasme geen grenzen
meer.

Pacha en Gyzmo
Ik had nog geen radionieuws gehoord toen de telefoon rinkelde.
Of ik onmiddellijk naar Gellingen wilde vertrekken. Daar was
een ramp op een bedrijfssite gebeurd, een ontploffing met ver-
schillende slachtoffers. Er konden nog mensen onder het puin
liggen, levend maar waarschijnlijk dood. De ontploffing had zich
’s morgens voorgedaan en dit was een zogenaamde ‘open’ ramp.
Nergens waren lijsten waarop stond wie er op dat moment op
die site aanwezig was. Van sommige mensen konden we het ver-
wachten. Er waren immers brandweerlui op de plaats van de
ramp en in de brandweerkazerne wist men precies wie naar Gel-
lingen was vertrokken. Maar of de bedrijfsleider van firma zus of
zo op dat moment al op zijn werk was, kon niemand onmiddel-
lijk zeggen. Net zoals het goed mogelijk was dat een of andere
vertegenwoordiger in zijn auto op het parkeerterrein misschien
nog zijn ochtendboterham aan het verorberen was of zijn papie-
ren nog eens nakeek vooraleer hij zou uitstappen en een bedrijf
zou bezoeken.
Ik aarzelde niet en ging naar buiten, naar de kennel. Pacha en
Gyzmo keken me verwachtingsvol aan. Als elke burger in ons
land met evenveel enthousiasme zou gaan werken als mijn twee
honden, dan was het leven hier een stuk vrolijker. Ik haalde hen
allebei uit de kennel en liep naar mijn auto. De honden wisten
even met zichzelf geen blijf. De baas ging werken en zij mochten
mee. Als op commando deden ze nog een plasje en daarna ble-
ven ze kwispelstaartend voor de auto staan.
Mijn wagen is helemaal voorzien op het transport van hon-
den. Achteraan zijn kennels, elke hond heeft zijn eigen verblijf.
De honden weten dat het best mogelijk is dat ze er uren zullen in

136