Page 192 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team
P. 192
DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 192
zaak via foto’s op mijn bureau zit te reconstrueren. Alsof de lens
een natuurlijke barrière vormt en de foto’s een directe confron-
tatie. Dan is het veel moeilijker om afstand te nemen.
Ook in de zaak-Fourniret was dat zo. Voor de agenten die het
onderzoek leidden, was het eigenlijk veel moeilijker dan voor
ons. Wij hadden ons materiaal, zij moesten het doen met de ge-
tuigenissen en de emoties van mensen. Wij hadden natuurlijk
ook contact met mensen, maar het waren speurders en magis-
traten. Het menselijke aspect kwam wel terug in de briefings,
maar voor ons was dat duiding. We werden er niet rechtstreeks
mee geconfronteerd.
Supermensen
Voor een stuk zijn we inderdaad rationeel en heel technisch in-
gesteld, maar niet altijd. Zo wordt er van het labo ook verwacht
dat het soms bij autopsies aanwezig is om bijvoorbeeld foto’s te
nemen. Voor een autopsie op een volwassene vinden we altijd
genoeg kandidaten. Maar voor een autopsie op een kind, dat is
wat anders.
Zo herinner ik mij een bijzonder vreemde zaak van een jong
meisje dat aan een gesprongen blindedarm was overleden. De
arts die haar overlijden vaststelde, zag echter ook sporen van
mishandeling. De wagen ging aan het rollen. Het getuigenis van
de ouders, mensen die niet op de eerste rij stonden toen het ver-
stand werd uitgedeeld, was eensluidend. Het meisje had zich
niet lekker gevoeld, had het bewustzijn verloren en om haar bij
te brengen hadden haar ouders haar hoofd in water onderge-
dompeld. Je moet maar op het idee komen. De speurders ge-
loofden die uitleg niet en de onderzoeksrechter gelastte een lijk-
schouwing. Het was een hel om daar bij te zijn, ik moest me
emotioneel helemaal ‘afblokken’. De autopsie bevestigde het
verhaal van de ouders en ik ging compleet kapot naar huis. Op
dat moment moet je, als speurder én als mens, vertrouwen heb-
192