Page 232 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 232

en toe mee. Maar autopsies gebeurden niet in ons funerarium.
Wij fatsoeneerden de slachtoffers en ik ging zelfs naar het bui-
tenland om daar een cursus balsemen te volgen. Van onze ouders
hebben we altijd geleerd dat de doden alle respect verdienen.
Daarom is het ook onze taak om hen toonbaar te maken voor
de families zodat ook het afscheid van een overledene in alle
sereniteit kan verlopen. Niet dat we goochelaars zijn, ook wij
kunnen geen mirakels doen. Maar ondertussen is iedereen er
toch wel van overtuigd geraakt dat het rouwproces van de ach-
terblijvers een stuk gemakkelijker verloopt als ze op een of an-
dere manier afscheid hebben kunnen nemen van diegene die
gestorven is.
Vroeger was het verboden om een overleden lichaam te zien.
Zeker als het slachtoffer betrokken was geweest bij een zwaar on-
geval waardoor het lichaam verminkt of geschonden was. Nu is
die mentaliteit gelukkig veranderd. Wat niet wil zeggen dat we
mensen gewoonweg zonder voorbereiding zullen confronteren
met een lichaam dat schade heeft geleden. Voor sommige achter-
blijvers is het voldoende dat we hen duidelijk maken dat ze mo-
gen komen kijken. Zelfs al voegen we eraan toe dat het lichaam
niet zo mooi is. Vaak komen familieleden dan zelf tot de conclu-
sie dat ze het beeld van de overledene voor zichzelf ongeschon-
den willen houden. Soms vragen ze ons toch foto’s te nemen. Wij
doen dat.
Verkiezen de familieleden toch om het lichaam te gaan groe-
ten, dan proberen we hen heel voorzichtig duidelijk te maken
wat ze te zien zullen krijgen. We zeggen hun wat vuur, water of
de tijd met het lichaam hebben gedaan. Soms zijn sommige li-
chaamsdelen beter toonbaar dan andere omdat ze bijvoorbeeld
door kledingstukken waren bedekt. Dan stellen we voor om het
overleden lichaam toe te dekken en alleen dat ene stukje te laten
zien. Blijven familieleden aandringen, dan gaan we daar niet
tegenin. Maar zelfs voor de deur van het mortuarium mogen ze

232