Page 227 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 227

deur van de emoties wel opendoen. Je moet het emotionele as-
pect een plaats geven. Je geest helpt je daarbij, want de stress van
het identificeren werpt een dam op tegen de emoties.
Aan het einde van de opdracht hebben we een groepsgesprek
gehad met bepaalde tips voor de terugkeer. Ik probeerde hen voor
te bereiden op wat ze konden verwachten. Hen duidelijk te maken
dat het heel normaal is dat ze, ontspannen voor de tv met een
pintje in hun hand, geconfronteerd konden worden met flarden
van beelden uit Roemenië. Ik moest hen er ook van overtuigen dat
ze geen watjes waren als ze aan hun collega’s toegaven dat ze het
moeilijk kregen. En als ze er niet met hun collega’s over wilden
spreken, dat ze dan iemand moesten zoeken die ze vertrouwden.
Het hoefde daarom geen psycholoog te zijn, al stond ons team
24 op 24 uur voor hen klaar. Het mocht ook een partner zijn, een
vriend of een vriendin... gewoon een vertrouwenspersoon.
Niets is slechter dan emoties opsluiten. Als de collega’s een
deel of zelfs heel hun carrière bij het DVI wilden doorbrengen,
dan zouden ze deze emoties moeten toelaten, ze respecteren en
ze een plaats geven. Luister naar je lichaam en je geest. Uiteinde-
lijk is dat de kern van de boodschap. Als de emoties komen, dan
mogen ze je niet beangstigen. Dat geldt voor de mannen van het
DVI-team, maar eigenlijk voor elke mens.

Na de terugkeer, en nadat de deelnemers van de missie wat tot
rust waren gekomen en voldoende afstand van het hele gebeuren
hadden kunnen nemen, hebben we een emotionele debriefing
georganiseerd. Het was de bedoeling om even stil te staan bij wat
die ervaring heeft betekend en welke plaats die kon krijgen in
ieders levensverhaal. De debriefing was echt nodig. Voor de mees-
ten was het een heel emotionele en verrijkende ervaring. Er kwa-
men veel emoties aan bod en die werden vervolgens in de groep
gedeeld. Als teken van vertrouwen in de ploeg en de collega’s kon
dat tellen.

227