Page 222 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 222

een bijzonder klein team – amper drie man en een paardenkop –
en ik was de jongste aanwinst. Ons overleg was nog maar een
paar minuten bezig, toen we al merkten waar het schoentje knel-
de. Het diensthoofd wilde per se dat we onze gesprekken van een
paar maanden eerder in de praktijk zouden omzetten en hij
sprak de wens uit dat een van ons naar Roemenië zou vertrek-
ken. Alleen kon hijzelf niet reizen. Hij had net zijn arm gebro-
ken, zat in het gips en een vliegreis en ongetwijfeld rudimentaire
logies die hem in Boekarest stonden te wachten, zouden de ge-
nezing van zijn arm niet ten goede komen. Mijn andere collega
werkte wel bij de Belgische rijkswacht, maar ze had een Neder-
lands paspoort. Het besluit was snel genomen: ik zou vertrekken.
Ik was verrast en eigenlijk niet erg voorbereid, maar ik zag het
wel onmiddellijk als dé manier om de bruggen tussen het DVI
en het Stressteam te verstevigen.

Carte blanche

Een dag later vertrok ik samen met de wetsgeneesheren met een
gewoon passagiersvliegtuig vanuit Zaventem. Het deed vreemd
aan om in een vliegtuig te zitten en te weten dat we op weg wa-
ren om de slachtoffers te gaan identificeren van een ramp met
een gelijksoortig vliegtuig. Joan had me laten weten dat ik carte
blanche kreeg. Een mooi gebaar vol vertrouwen dat me echter
onmiddellijk ook duidelijk maakte dat ik alles zelf zou moeten
uitzoeken en dat ik, op een of andere manier, zou moeten in-
schatten wat de noden van de mannen waren. Ik wist dat de ma-
nier waarop ik deze zaak zou aanpakken, de verdere samenwer-
king met het DVI kon bemoeilijken. Verknoeide ik het daar, dan
stonden we vijf stappen achteruit en zou het moeilijk zijn om
het vertrouwen opnieuw te krijgen. Ik besefte maar al te goed dat
het niet gemakkelijk zou zijn. Bovendien was het voor de aller-
eerste keer dat een psychologe met het team meereisde en hele-
maal beschikbaar voor het team zou zijn. Dat ik een vrouw was,

222