Page 221 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 221

daard en net daarom is het ondertussen overal ingeburgerd én
geaccepteerd.

Drie man en een paardenkop
Die vrijdagmorgen zou de crash van het Taromtoestel aanvanke-
lijk volledig aan me voorbij zijn gegaan, ware het niet dat de col-
lega’s me alarmeerden. Er staat in mijn kantoor wel een radio-
toestel maar dat speelde niet want ik was vrij geconcentreerd
met een dossier bezig. Het was pas toen het hoofd van de dienst
vertelde dat het DVI in de volgende uren naar Roemenië zou
vertrekken, dat ik de radio aanzette en naar de nieuwsberichten
luisterde.
Tijdens een van mijn ontmoetingen met Joan De Winne
enige maanden voordien hadden we het er expliciet over gehad
hoe we zijn team tot steun konden zijn als ze met kleine of grote
rampen zouden worden geconfronteerd. In de beginjaren van
het DVI had Joan wel geregeld contact gehad met het Centrum
voor Crisispsychologie van het militair ziekenhuis in Neder-over-
Heembeek. Rijkswachters die omstandigheden hadden meege-
maakt die aanleiding konden geven tot posttraumatische stress
(PTS) of die leden aan posttraumatische stressstoornissen (PTSD)
konden daar altijd terecht. Nu de rijkswacht binnen de eigen
gelederen een Stressteam had opgericht, verkoos de rijkswacht-
directie dat de opvolging van rijkswachters in eigen huis zou ge-
beuren. Iedereen was het daarmee eens en een van de opportuni-
teiten was net het DVI, precies omdat het werk van die mannen
(en nu ook vrouwen) erin bestaat om in omstandigheden te
werken die emotioneel voor elke normale mens zeer moeilijk te
verwerken zijn. In Joan vonden we een heel open gesprekspartner,
bereid om samen te werken en op die manier zijn team te onder-
steunen.
Toen we hoorden dat zijn team naar Boekarest vertrok, be-
legden we snel een informele vergadering. We waren toen nog

221