Page 223 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team
P. 223

DVI  16-10-2007  09:42  Pagina 223







                               kon in mijn voordeel zijn (ik was op die manier geen bedreiging
                               voor  de  mannen),  maar  het  kon  ook  een  nadeel  zijn  (want  ze
                               zouden  mij  niet  zo  gemakkelijk  binnenlaten  in  hun  machowe-
                               reldje). Nu, jaren later, weet ik dat ik me eigenlijk veel te veel zor-
                               gen  maakte.  Toen  echter  was  het  vooral  diep  ademhalen  en  in
                               het diepe springen.
                                  Ik ontmoette ‘mijn’ team op de centrale verzamelplaats in de
                               Belgische  Ambassade  te  Boekarest.  De  mannen  leken  me  niet
                               vijandig gezind, eerder afwachtend. Ik kon hun geen ongelijk ge-
                               ven.  Het  belangrijkste  voor  mij  was  te  bekijken  wat  ik  voor  het
                               DVI ter plaatse kon doen. Zij zouden meer dan tien uur per dag
                               tegen  de  klok  in  autopsiezalen  werken.  Ik  wilde  weten  hoe  het
                               daar was, hoe het er rook, hoe het allemaal aanvoelde, want alleen
                               op die manier zou ik weten wat zij daar precies deden, wat zij ro-
                               ken en wat zij voelden. Alleen zo zou ik hen en hun werk goed
                               leren kennen. Ik ben enkele keren meegegaan naar de autopsie-
                               zalen.  Daardoor  kon  ik  mij  een  beeld  vormen  van  de  dingen
                               waarmee mijn mannen bezig waren.
                                  De  eerste  taak  die  ik  mij  oplegde,  was  erop  toezien  of  de  ba-
                               sisbehoeften (genoeg rust, eten, slapen en telefonisch contact met
                               de familie) vervuld waren. Zo werd het risico op lichamelijke en
                               emotionele uitputting veel kleiner. Nu moet je geen vijf jaar ge-
                               studeerd hebben om te weten dat eerst de praktische zaken moe-
                               ten  worden  opgelost  voor  je  mensen  mentaal  en  psychologisch
                               kunt steunen. Het gemis of gebrek aan een aantal essentiële, da-
                               gelijkse behoeften zorgt voor extra stress. Het is alsof je iemand
                               die  honger  heeft  zou  begeleiden  zonder  er  eerst  voor  te  zorgen
                               dat hij iets te eten heeft. Ik hield in het oog dat er gezorgd werd
                               voor aangename, ontspannen eetmomenten. Eetmomenten zijn
                               gelegenheden om even uit de gruwel te stappen, bij te tanken en
                               fysiek en mentaal wat rust te vinden. Dus probeerde ik ervoor te
                               zorgen dat deze momenten ook rustmomenten werden. Ik pro-
                               beerde  in  te  schatten  wat  de  kleine  praktische  beslommeringen



                                                           223
   218   219   220   221   222   223   224   225   226   227   228