Page 225 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 225

aangekomen... Ik zag van het voorstel af en de sfeer ontspande
zichtbaar. Dit voorstel kwam te vroeg: het toelaten van emoties
kwam te bedreigend over, voorlopig kozen ze blijkbaar voor de
informele wijze.

Het team van het DVI in Boekarest bestond uit een aantal man-
nen die enkele jaren eerder zeer nauw betrokken waren bij de
identificatie van de slachtoffers van The Herald of Free Enter-
prise. Die ervaring heeft bij velen zwaar doorgewogen en sporen
achtergelaten. Vele van deze ervaren mannen stelden immers vast
dat het identificeren van slachtoffers van een vliegtuigcrash emo-
tioneel minder belastend was dan het identificeren van de licha-
men van de Herald. De confrontatie met vrijwel intacte licha-
men van mensen met een gezicht, werd meestal als emotioneel
belastender ervaren.
Ik merkte dat het voor velen inderdaad vaak moeilijker wordt
als er intacte lichamen of grote lichaamsdelen worden gevon-
den. Bij een dergelijke confrontatie worden ze er zich gemakke-
lijker van bewust dat het om mensen gaat en gaan ze stilstaan bij
wat het verlies van een geliefde persoon, de rouw, de dood, kan
betekenen. Zolang de onderzoekers zich kunnen toespitsen op
het technische aspect, gaat het perfect. Dan is het gewoon con-
centratie en werken. Het identificatiewerk houdt nu eenmaal in
dat je wordt geconfronteerd met verminkte, verbrande en ont-
bindende lichamen. De tijd en de ervaring zorgen ervoor dat het
werk voorspelbaar wordt. De leden van het team beginnen er
dan ook aan te wennen. Het banaliseren is louter een verdedi-
gingsmechanisme. En soms laat dat mechanisme het afweten.
Er zijn ervaringen waar de meesten niet aan kunnen wennen.
Vaak gaat het om incidenten waarbij kinderen of bekenden be-
trokken zijn. Niets, maar dan ook helemaal niets, is zo moeilijk
als het identificeren van een kind. Een van de verongelukte pas-
sagiers van de Taromramp was een klein kind. Nooit is de sfeer

225