Page 241 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 241

Het DVI, dat heb je in je vel
Het DVI, dat heb je in je lijf, in je vel... Kijk, ik heb een tatoeage
op mijn arm laten zetten. En als ik dood ben, dan mogen ze die
eruit snijden, bewaren en in een kadertje hangen. Dat is dan
mijn ‘in memoriam’. Ik ben trouwens de enige niet. Wij weten
wat het belang kan zijn van bijna onuitwisbare lichaamskenmer-
ken. Een van de collega’s heeft op een discreet plekje tijdens zijn
verblijf na de tsunami in Thailand zijn naam in het Thai laten
zetten. Al weten we eigenlijk niet of iemand het hier zal kunnen
lezen. Enfin, wij wel...

Om nooit te vergeten
Een klein kind met een bloemenjurkje en rode sandaaltjes. Als
iemand mij vraagt wat ik mij van de tsunami herinner, dan is het
dat kleutertje met dat zonnige kleedje. Het was een heel mooi
kindje en het was zo onbegrijpelijk dat het daar dood op onze
autopsietafel kwam te liggen. Het vreemde is dat ik daar met een
zekere vorm van sereniteit aan terugdenk, niet met triestheid. De
dood, hoe gruwelijk ook, is een deel van het leven. Een deel van
het DVI.

Dat hoefde nu ook weer niet...
Het was na de ramp met The Herald of Free Enterprise. We wa-
ren in het schip zelf aan het werken in een poging zo veel moge-
lijk lichamen te bergen. Het ministerie van Volksgezondheid, dat
zijn fiat had moeten geven voor de berging, was beducht voor
alle mogelijke ziektes die konden uitbreken. Er lagen immers
nog behoorlijk wat lichamen in het schip. Erg gemakkelijk wer-
ken was het niet. Plotseling – vraag me niet hoe – schampte ik
met mijn vinger ergens langs. Het was een wondje van niets, maar
het bloedde behoorlijk. Een van de officieren bekeek de vinger
en besloot zonder pardon dat ik niet op het schip mocht blijven.
De kans op infectie was volgens hem veel te groot. Ik vond dat er

241