Page 242 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 242

veel te veel heisa rond die kleine wonde werd gemaakt. Als het
aan mij lag, dan stak ik die vinger in mijn mond tot het bloeden
was gestelpt en zo zou het ook wel gaan. Maar dat was buiten de
waard – zeg maar de officier – gerekend. Een paar minuten later
kwam een Seakinghelikopter mij ophalen. Een helikopter voor
een wondje van een halve centimeter... Het was gewoon gênant.
Ik werd naar de kade gevlogen waar ik de vinger ontsmette en er
een kleefpleistertje opdeed. Vervolgens keerde ik onmiddellijk
naar het schip terug...

Trop is te veel
Velen vragen hoe wij dit werk kunnen doen. Zonder moeite, zeg
ik dan. En toch... Sommige leden van het DVI werken jaren zon-
der enig probleem. Ze krijgen zonder verpinken het ene na het
andere dode lichaam te zien. En dan plotseling is er die klik...
Dan lukt het niet meer. Als je een kind voor je ziet van de leeftijd
van je eigen kind bijvoorbeeld. Gelukkig zijn er dan altijd de col-
lega’s. Er is altijd iemand die, zonder al te veel woorden, je taak
overneemt en je de tijd geeft. En heb je eeuwig de tijd nodig, dan
krijg je eeuwig de tijd. Dan ga je een andere taak bij het DVI uit-
voeren. Al zijn er sommigen die uiteindelijk toch liever andere
dingen gaan doen. Dat kan. Daar mag geen schaamte voor zijn.

Afscheid nemen
Al twee dagen waren we aan het zoeken naar een moslimmeisje.
We voelden dat dit een goede piste was. Het was al laat en we
zouden er voor die dag mee ophouden. Alleen twee heel jonge
rijkswachters van het ARG – de eenmaking van de politie moest
nog volgen – hingen nog wat rond in die vervloekte kelder. Joan
was vertrokken voor een vergadering om de activiteiten van de
volgende dag met de onderzoekers te bespreken. Wij waren onze
spullen aan het samenrapen toen een van die jongemannen op
ons toeliep. Loubna was gevonden. De zoektocht was voorbij.

242