Page 243 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 243

Onmiddellijk schoot iedereen weer in gang. Met Luc Vogels en
Edwin Verstraeten ging ik naar de kelder. In een metalen kist,
toch zo klein, zat haar lichaampje opgevouwen. We wisten dat
we haar, om geen sporen van de moordenaar kwijt te raken, nog
even in die kist moesten laten. Het is tegennatuurlijk, je bent
geneigd om dat kind eruit te halen. Maar het kan niet. Dus ver-
huisden we de koffer met het kindje erin naar het UZ van Jette
voor de autopsie. Haar familie was ondertussen gewaarschuwd,
net zoals de imam die het gezin bijstond. De ouders wilden hun
dochtertje zien, zelfs al zat ze nog in die koffer. We hebben ge-
probeerd om de mensen wat voor te bereiden en ze zijn hun
kind, op de manier waarop wij haar hebben gevonden, gaan
groeten samen met de imam, de wetsgeneesheer en Joan. Dat
was moeilijk en hard. Een onschuldig kind, in die kelder in de
geur van motorolie en vocht... Sommige dingen vergeet een
mens nooit. We hebben die nacht tot de volgende middag in het
UZ verder gewerkt. Een zaak was opgelost, een dossier gesloten,
maar het wrange gevoel over wat er in die kelder jaren voordien
moet zijn gebeurd, blijft ons wel bij.

De dode die niet dood was
Mensen willen graag zo snel mogelijk zekerheid hebben over de
namen van de slachtoffers. Wij zijn daar wat terughoudend in,
want sommige dingen zijn niet zoals ze lijken. Zo werden we bij
een ongeval geroepen met drie verkoolde lichamen. Hun auto
was om een onbekende reden van zijn baan afgeweken, gecrasht
en in brand gevlogen. In de auto zouden drie jongens hebben
gezeten. Het eerste wat de begrafenisondernemer ons wist te
vertellen, was dat hij de ouders al had gewaarschuwd. Wij keken
elkaar verbijsterd aan. Er was immers geen enkele basis om de
jongens te herkennen. Drie ouderparen hadden in het midden
van de nacht een begrafenisondernemer aan de deur gehad die
hen koudweg liet weten dat hun zoon dood was. Wij namen de

243