Page 245 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 245

wist ze zeker: haar zoon had nog nooit van zijn leven de binnen-
kant van een tandartsenpraktijk gezien. Hij was als de dood voor
tandartsen en hij had nooit tandheelkundige verzorging gehad.
We moesten terug naar ‘af ’ want ‘ons’ lichaam had een mond,
rijkelijk gevuld met amalgaam. Tot een van ons toch een stapje
verder ging en de voorgeschiedenis van de jongen die wij als
slachtoffer in onze gedachten hadden, begon uit te pluizen. Zo
belandde hij bij de gevangenis waar onze kandidaat een paar
maanden had doorgebracht. Amper een paar minuten later wis-
ten we dat de jongen die wij op het oog hadden van zijn gevan-
genisverblijf had gebruikgemaakt om zijn hele mond te laten
verzorgen. Toen we later de tandheelkundige kaart kregen door-
gefaxt, bestond er geen twijfel meer.

Toch hebben families vaak behoefte om ‘iets’ te zien. We moeten
daarop ingaan. Gelukkig laat sinds 1997 de wet nu ook toe om
hun die kans geven. Dat gaat soms ver. Zo herinner ik mij een
man die al maanden weg was. Zijn lichaam werd gevonden,
maar veel bleef er niet van over. De warmte en de weersomstan-
digheden op zich hadden alleen een skelet achtergelaten. Toch
wilde de familie de overledene zien. We hebben hen voorbereid,
zo goed en zo kwaad we dat konden. We hebben gezegd wat ze
zou zien, hoe het eruit zou zien. Soms maken we ook foto’s en
tonen we eerst die foto’s om mensen voor te bereiden. De vader
in bovenvermelde zaak wilde echter zijn zoon zien. Zelfs als er
niets meer dan een skelet over was. Hij heeft hem mogen zien.
We hadden een laken over het skelet gelegd en alleen een onder-
arm – of wat daarvan over was – zichtbaar gelegd. Die papa is
naast het lichaam gaan staan, heeft minutenlang de beenderen
staan strelen en is toen vertrokken. We hebben die man nadien
nog gezien. Voor hem was de confrontatie met dat skelet van zijn
zoon erg belangrijk. Daar had hij rust gevonden na de maanden-
lange zoektocht.

245