Page 52 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 52

van bijna twaalfhonderd dossiers van onrustwekkende ver-
dwijningen, een tachtigtal dossiers van aangetroffen stoffelij-
ke overschotten en een tiental dossiers amnesie.

Het was een maandagmorgen zoals er zovele maandagochten-
den zijn. Het weekend was redelijk kalm gebleven en het team
van de Cel Vermiste Personen was aan een nieuwe week begon-
nen. Op het programma stond een aantal lopende onderzoeken
waar we misschien nog iets konden toe bijdragen en een pak ver-
gaderingen.
Ik was officier van wacht en zou die week de eerste beslissin-
gen moeten nemen. Toen de lokale politie van Wilrijk ons op-
belde, gaf ik er eerst niet veel aandacht aan. Kathy, een van mijn
collega’s, had de telefoon opgenomen en met een half oor hoor-
de ik haar praten. Op een of andere manier voelde ik echter dat
dit niet zomaar een doordeweeks telefoontje was. Vanuit mijn
ooghoeken zag ik hoe Kathy zeer geconcentreerd zat te luisteren.
Ze vulde ondertussen een standaardfiche in. Dat is een blad met
vragen die wij altijd samen met de politiedienst die ons belt,
overlopen. Het zijn voor ons bijna routinezaken: had de vermis-
te persoon een gsm bij zich en zo ja, heb je geprobeerd om die
gsm te bellen; wat weet je van de persoon die verdwenen is...?
Routine, maar noodzakelijke routine. Aan de manier waarop
Kathy noteerde, kon ik zien dat de lokale politie haar werk goed
had gedaan. Bijna op elke vraag kreeg Kathy onmiddellijk een ant-
woord. Een politiedienst die alle vragen die wij stellen al heeft
onderzocht, is goed bezig. Alleen op één vraag bleef iedereen het
antwoord schuldig: waar was het vermiste meisje?
Kathy had amper de telefoon neergelegd of ze kwam naar mij
toe. Ze zag er bezorgd uit. Ze had hier geen goed gevoel over, zei
ze. Dit was shit. En als Kathy shit zegt dan kun je ervan op aan
dat er shit is.

52