Page 56 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 56

helaas al te vaak gezien wat onzekerheid met families doet, hoe
het ‘niet weten’ hun leven veel meer bepaalt dan het ‘wel weten’.
We mochten ons niet laten verleiden om te zoeken alleen
maar om te zoeken. Een paar jaar later zou het ons immers pijn-
lijk duidelijk worden dat alleen vasthoudend verder zoeken soms
kan leiden tot het vinden van de slachtoffers. Stacy en Nathalie
waren twee kinderen die tijdens een wijkkermis in Luik verdwe-
nen. Sommige regio’s werden twee keer doorzocht omdat we,
fysiek gezien, niet in staat waren om alles de eerste keer grondig
te doorzoeken. Bij de twee Luikse kindjes hebben we ze op die
manier kunnen terugvinden. Ze waren overleden, vermoord.
Maar de ouders hadden nu wel zekerheid, al was het dan een
heel pijnlijke zekerheid.
Bij Ellen besloten we heel snel om alles op alles te zetten. Voor
ons betekent dat ook dat we de media inschakelen. De media
kunnen echter ook een pest zijn. Soms worden dingen gepubli-
ceerd die we liever achter de hand hadden gehouden. Maar ze
kunnen ook net dat ene elementje leveren dat wijzelf missen. De
media kunnen mensen waakzaam maken, getuigen oproepen,
aan iedereen duidelijk maken wie of wat we zoeken. Ze werden
door ons ingelicht en een grootschalig opsporingsbericht ver-
scheen overal.
Maar we bleven ook zelf onverdroten verder zoeken. Elke tip
die ons werd aangereikt, werd onderzocht. Een team boog zich
over alle gsm-nummers in Ellens mobieltje. Nummers die ze had
gebeld, nummers die haar hadden opgebeld, sms’jes die ze had
gekregen en verstuurd. Iedereen die de laatste uren met Ellen
contact had gehad, werd verhoord en desnoods zelfs een tweede
keer. Door dat onderzoek kregen we een vollediger beeld van
Ellen en van haar laatste uren. Op de duur begon Ellen een deel
van ons eigen leven te worden: we stonden met dat meisje op en
we gingen met haar slapen. Soms zeggen ze dat je geluk moet
hebben om zo’n zaak na weken nog op te lossen. Ik zeg dat je het

56