Page 53 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 53

Kathy vertelde me in korte lijnen wat er aan de hand was.
Ellen, een negentienjarig meisje uit Wilrijk, was zondag na een
avondje stappen thuis niet komen opdagen. Dat was absoluut
niet normaal. Een jaar eerder was haar mama na een slepende
ziekte overleden en Ellen wist daardoor nog meer dan andere
jongvolwassenen hoe angst en ongerustheid een familie in een
wurggreep kunnen houden. Ellen, de jongste van drie kinderen,
kwam nooit te laat. Zelfs als ze een paar minuten vertraging had,
dan belde ze om te verwittigen. Ellen was ook, wat wij noemen,
een ‘braaf ’ meisje. Ze hield niet van wilde feestjes, hield zich aan
de huisregels en ze had een goede familieband met haar papa,
broer en zus. Samen met haar vader was ze zondagavond nog
een bezoek in Wilrijk gaan afleggen voor ze met de bus naar
Antwerpen was getrokken voor een laatste pintje en een babbel-
tje met de vrienden. Ellen was geen drinker. Ze waagde zich af en
toe wel aan een Kriek, maar meer dan één, uitzonderlijk een
tweede, kreeg je er bij haar niet in.
Ik deelde Kathy’s gevoel. Iemand die zo voorspelbaar leeft,
zich altijd zo verantwoord gedraagt, wijkt slechts heel uitzonder-
lijk van dit patroon af. Ik geef toe, de hypothese van de prins op
het paard die Ellen ergens zou hebben gekruist, kon nog altijd.
Maar je kunt niet wachten voor de hele cavalerie witte paarden
met prinsen is gepasseerd om in actie te schieten. Zeker hier niet.
Kathy had met de agenten van Wilrijk een aantal andere criteria
overlopen die een onrustwekkende verdwijning zouden kunnen
versterken: nam Ellen medicatie? Was ze gezien met een onbe-
kende? Ook als de vermiste een handicap heeft of als het om een
jong kind gaat, gaan alle alarmbellen rinkelen. De enige, maar
héél luide alarmbel was hier het gedrag dat totaal niet strookte
met het karakter van Ellen. Die alarmbel was ruim voldoende om
alle hens aan dek te roepen.

53