Page 61 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 61

via het mangat in het riool en begon aan de bijzonder moeilijke
klus. Een ding weet ik zeker: als het niet om een mens was gegaan,
dan was geen enkel weldenkend wezen ’s nachts in dat riool af-
gedaald. Louis is er uiteindelijk in geslaagd, maar dat knap staal-
tje vakmanschap eiste wel zijn tol. Hij werd onwel en had even
medische bijstand nodig.
De Civiele Bescherming kon beginnen met pompen, heel
voorzichtig. Boven elk mangat had een brandweerman met ver-
lichtingsmateriaal plaatsgevat. Zijn taak was er een van opperste
concentratie: hij moest in de duisternis turen, met zijn hoofd
boven de dampen van die viezigheid en uitkijken of hij niets
vreemds zag. Door het pompen was het immers mogelijk dat het
lichaam zich zou verplaatsen en zodra een van de mannen iets
voorbij zou zien drijven, moest hij alarm slaan. Het duurde niet
lang of iemand schreeuwde dat hij het lichaam zag. Als we tot
dan toe nog de twijfel hadden gehad of Danny de waarheid had
verteld en hij effectief op die plaats zijn slachtoffer had ge-
dumpt, dan was die twijfel nu wel definitief weg. Het zat er dik
in dat we Ellen hadden gevonden.
Iemand belde Slachtofferhulp die zich met de bijstand van de
familie bezighield. Die kon hen beginnen voor te bereiden op
heel slecht nieuws.
Nu we Ellen hadden gelokaliseerd, was het belangrijk om geen
enkel spoor te vernietigen. Het speleoteam van het DVI-team
daalde af in het riool. De eerste constateringen op het lichaam
gebeurden ter plaatse door Bob van het labo van de federale po-
litie. De definitieve bevestiging dat het om Ellen ging, kwam heel
snel. Een getatoeëerd dolfijntje op haar schouder gaf de doorslag.
Boven de grond heerste alleen maar stilte. Niemand sprak,
niemand bewoog. Alleen als je onmenselijk bent, kun je onver-
schillig blijven bij de zinloze dood van een negentienjarig meis-
je. Het vinden van het lichaam van Ellen gaf een dubbel gevoel.
Afschuw om wat was gebeurd, maar ook voldoening omdat we

61