Page 76 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 76

stalen van de overblijvende stoffelijke resten te nemen. Nooit
voorheen was deze techniek gebruikt in een massaramp, maar
de kleine Belgen wilden het wel proberen. Daar hadden de Roe-
menen echter geen oren naar: ze hadden veel liever dat we alles
meenamen. Er was zelfs geen poging tot gereserveerd weigeren;
het leek alsof het voor de collega’s in Boekarest een opluchting
was dat iemand hen wilde helpen. Zo gebeurde het uiteindelijk
ook. In twee koelboxen – meer hadden we niet nodig – verhuis-
den de tanden en kaakresten naar België. We namen ze mee in
het vliegtuig, als handbagage. Niemand leek daar vreemd van op
te kijken. Misschien ook omdat niemand vermoedde wat er in
die boxen zat.
Uiteindelijk hebben we via de tanden nog zes lichamen kun-
nen identificeren, al was dat niet onmiddellijk. Van één Ameri-
kaanse vrouw hebben we niets, maar dan ook niets teruggevon-
den. Vanuit mijn standpunt bijna onbegrijpelijk, want de vrouw
had een mond vol kronen en bruggen en die zijn bijna onver-
woestbaar. Het is het enige slachtoffer van de zestig inzittenden
dat niet werd geïdentificeerd.
Maanden nadien vonden de lokale speurders nog stukken
kaak en tanden op de rampplaats. In juli, ruim drie maanden la-
ter, vertrok ik met vakantie en toen ik terugkeerde, vond ik een
cadeautje op mijn bureau: een doos met resten. Het leek een bij-
na onmogelijke opdracht om daar nog materiaal uit te halen
want de stukken bot waren helemaal door de zon opgedroogd.
Toch slaagden onze DNA-specialisten van het Nationaal Insti-
tuut voor Criminalistiek en Criminologie (NICC) er nog in om
bruikbare profielen te produceren.

Tanden zijn bijna onverwoestbaar. Ze blijven een van de meest
resistente materialen uit ons lichaam. Ze kunnen heel extreme
omstandigheden aan. Komt een lichaam in water terecht – voor-
al zout water – dan riskeer je eigenlijk alleen maar dat ze los-

76