Page 72 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 72

zou het eenvoudiger zijn. Er bestaan al draagbare, mobiele digi-
tale radiografietoestellen die nauwelijks meer dan vier kilogram
wegen.
De informatie die we uit het onderzoek van de lichaamsdelen
hadden gehaald, moest nu toegevoegd worden aan een Interpol-
dossier. Gelukkig zijn we al zo ver dat overal dezelfde formulie-
ren worden gebruikt. Een Interpoldossier bestaat uit twee delen:
een deel met gele formulieren en een met roze. Het gele formu-
lier dient voor de ante-mortemgegevens. Het bevat de informa-
tie die onze collega’s bij de families hebben kunnen inwinnen.
Alles is daarbij van belang: tatoeages, oude breuken, littekens,
lengte, gewicht en – natuurlijk – ook de dentale gegevens. Weinig
dingen behalve DNA en vingerafdrukken zijn zo specifiek per-
soonsgebonden als een gebit. Wie het geluk heeft om in een ‘rijk’
land geboren te zijn of te wonen, heeft vaak ook een goed on-
derhouden gebit. Weinig Belgen hebben nog nooit een tandarts
gezien maar zelfs als ze een compleet gaaf gebit hebben, dan kan
ook dat gegeven van groot belang zijn bij de identificatie van een
lichaam. De stap van tandartspatiënt naar tandarts is niet groot.
Tandartsen houden behandelingsgegevens bij, zeker radiogra-
fieën. Althans, dat hopen we. Net die zijn voor ons van heel
groot belang. Het roze formulier bevat de post-mortemgegevens
die, na vergelijking met de ante-mortemgegevens, kunnen lei-
den tot identificatie. In het stapeltje roze formulieren zitten twee
formulieren voor odontologie. Op het zogenaamde F1-formu-
lier staat algemene informatie: de vindplaats van het lichaam en
wie het post-mortemonderzoek heeft gedaan. In het F2-formu-
lier worden alle specifieke odontologische kenmerken genoteerd.
Er is een speciale ruimte voor de tanden waar de odontoloog in
32 vakjes precies kan noteren wat hij heeft gevonden.
Terwijl ik in het forensisch laboratorium stond, herinnerde ik
mij de gouden brug met de zeven tanden die ik op het terrein
had zien liggen. Niet ver daarvandaan – zo zag ik op de papieren –

72