Page 67 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 67

team, twee wetsgeneesheren, een psycholoog en ikzelf als foren-
sisch odontoloog.
Op weg naar Boekarest probeerde ik mezelf voor te bereiden
op wat ik zou zien. Zouden er nog lichamen in hun stoel zitten?
Dat zou identificatie ergens gemakkelijker maken aangezien in
die tijd iedereen nog een vaste plaats in het vliegtuig had. Of zou-
den alle lichamen gefragmenteerd zijn, in stukjes en verspreid
over een groot terrein? Hoe zou de samenwerking verlopen met
de Roemeense autoriteiten? Als buitenlandse equipe hadden wij
daar eigenlijk niets te zoeken, laat staan dat we er iets te zeggen
zouden hebben.

Kijken en zwijgen
Vrijdagnacht kwamen we ter plaatse. Het was te laat om het ter-
rein nog te onderzoeken. Zaterdag, bij het lichten van de dag,
ging het richting medico-legaal instituut voor een vergadering
met de Roemenen. De eerste impressie was er een om nooit te
vergeten. We zagen hoe mannen in een soort peignoirs in het
koude, kille immense gebouw rondliepen. Dat waren de wets-
geneesheren, zo vertelde onze tolk ons. Die hadden we echt nodig
want wij begrepen geen jota van wat er werd gezegd. Roemeens
staat niet meteen op onze toplijst van talen.
Hoe onze Belgische ambassadeur het geregeld en gedaan
heeft gekregen, weet ik nog altijd niet. Maar na die vergadering
– 25 man rond de tafel en een tolk die probeerde om het hele ge-
sprek te vertalen – mochten we mee naar het terrein en kregen
we de toestemming om ons team bij het Roemeense te voegen.
Elke Roemeense ploeg kreeg een Belgische partner.
Na de middag stonden we aan de rand van de plaats waar het
vliegtuig was neergekomen. Al is dat veel gezegd. Wat wij zagen
was chaos: een gigantische open vlakte naast een spoorlijn met
vliegtuigfragmenten en overal resten, en met honderden ramp-
toeristen eromheen of hangend uit de raampjes van stapvoets

67