Page 18 - เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน
P. 18
18 เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน ปริญญา อินทรปาลิต 19
พวกเราไปเจอลูกอ้ายแห้วก่อน ลูกอ้ายแห้วพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า เข้าบ้าน เห็นคุณคนนี้แกจ้องเจ้านายตาเขม็ง รับประทานเลยสงสัย
ประเทศไทยเลิกใช้ภาษาไทยตั้งแต่ปี ๒๕๒๗ โน่นแน่ะ แล้วไปเจอ ครับ” พูดจบเขาก็เดินก้มตัวไปจากที่นั้น
เจ้าพนัสเป็นพลโทนอกราชการอย่างที่ว่า คุยกันไปคุยกันมาจึงรู้ว่า “คนขับรถคุณลุงใช้ค�าว่ารับประทานเหมือนเจ้าแห้วใน
พวกเราเท่งทึงกันเกือบหมดแล้ว อ้ายพลเท่งทึงในปี ๒๕๑๘ นิกร หนังสือเลยนะครับ” ผมเปรยกับสี่สหายวัยชรา
หรือลุงนี่แหละเท่งทึงปี ๒๕๑๙ อ้ายหงวนกับอ้ายหมอ ๒๕๒๐ คุณ “ถูกแล้ว” อาเสี่ยกิมหงวนพยักหน้า “ก็อ้ายโห้นี่แหละที่
พ่อหรือพระยาปัจจนึกฯ ๒๕๑๖ คุณอาหญิง ๒๕๑๕ นันทาเมียอ้าย คุณ ป. แกเขียนใน ‘ไปสู่อนาคต’ ว่าเป็นลูกอ้ายแห้วที่พูดภาษา
พลปี ๒๕๒๒ อ้ายเสี่ยตี๋หรือเจ้าสมนึกลูกอ้ายหงวนปี ๒๕๓๕ เจ้า อังกฤษกับพวกเรา มันชื่อโห้ โหระพากุล ฟังคล้ายๆ กับพ่อมันที่ชื่อ
นพ ๒๕๓๖ เจ้าแห้ว ๒๕๒๗ พูดง่ายๆ คุณ ป. แกเขียนให้เท่งทึง ว่าแห้ว แต่ตอนนี้อ้ายแห้วมันไปอยู่กับสี่สหายหนุ่มที่ชายแดน ใน
ตามกาลเวลาและอายุขัยนั่นเอง จินตนาการแกล�้ายุคมาก หลาน ฐานะผู้เชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตร์ของกองทัพไทย”
ชายเคยอ่านสามเกลอตอนที่ว่านี้หรือเปล่าล่ะ” ผมตาเหลือก
“อ่านหนเดียวครับ แต่จ�าได้ไม่หมดเหมือนที่คุณลุงเล่า” “นอกจากคุณลุงสี่คนแล้ว ยังมีน้าแห้วอีกด้วยหรือครับ”
การสนทนาหยุดลงชั่วขณะเมื่อคนขับรถถือถาดใส่แก้วน�้า เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง ทุกคนคงข�าเมื่อเห็น
หวาน ๕-๖ แก้วมาเสิร์ฟให้ทุกคน อากัปกิริยาของผม ลุงพลตบบ่าผมเบาๆ
“อ้ายโห้” ลุงนิกรว่า “รู้จักคุณปริญญาหลานชายข้าไว้ซะ “ลุงบอกแล้วไง ว่าคุณ ป. ให้พวกเราเป็นตัวละครของแก
วันหน้าวันหลังถ้าเขามาอีก เอ็งจะได้จ�าได้” ฉะนั้นทุกคนจึงมีตัวตนจริงๆ ทั้งนั้น”
เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าโห้ยกมือไหว้ผมทันที “หมายความว่ายังมีท่านเจ้าคุณปัจจนึกพินาศ มีท่านคุณ
“รับประทานหลานแท้หรือหลานร่วมโลกครับ” หญิงวาด รวมทั้งคุณป้าทั้งสี่คนด้วยซีครับ”
ลุงพลท�าตาเขียวใส่คนรถ “ออไร๋” ดร.ดิเรกว่า “แต่คุณอากับคุณแม่ของลุงพลเสีย
“ทะลึ่งน่าอ้ายโห้ อ้ายกรมันให้เอ็งรู้จักก็รู้จักซะ ไม่ต้อง ไปสิบกว่าปีแล้ว นอกนั้นยังอยู่ครบทุกคน แม้กระทั่งสี่สหายหนุ่ม
พูดมาก” คือเจ้าพนัส เจ้านพ เจ้าสมนึก เจ้าด�ารง เจ้าของตึกกลางนี่แหละ”
มิสเตอร์โห้ยิ้มแห้งๆ “แล้วตึกหน้าล่ะครับ” ผมได้ทีจึงรีบถามปัญหาคาใจ
“รับประทานที่ผมถาม เพราะเมื่อตะกี้ตอนผมจะเลี้ยวรถ “ตึกโน้นเป็นของลูกๆ อ้ายสี่คน ก็หลานปู่ของพวกลุง ลูก
