Page 14 - เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน
P. 14

14                เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน                                                                      ปริญญา อินทรปาลิต                   15


          สามเกลอ พล นิกร กิมหงวน ครับ”                                                                      ผมนึกสงสัยว่าพวกเขายินดีรู้จักผม หรือจะสอบสวนผม

                  บุรุษทั้งสี่มองหน้ากัน ก่อนจะหันมาทางผมแล้วพูดเสียง                                ในฐานะผู้ลักลอบเข้าเมืองกันแน่ แต่ก็ปฏิบัติตามค�าพูดนั้น หลังจาก

          ดังพร้อมๆ กันราวกับนัดกันไว้                                                               ทุกคนดูบัตรประชาชนของผมแล้ว ลักษณาการลังเลหรือไม่ไว้วางใจ
                  “คุณเป็นหลานคุณ ป. !!!”                                                            ก็หมดไป จากนั้นบุรุษสูงวัยทั้งสี่คนจึงแนะน�าตัวเองให้ผมรู้จัก

                  ผมท�าท่าเลิกลั่ก ใจที่ชื้นเมื่อครู่กลับเหี่ยวแห้งลงไปอีก                                   ความตื่นเต้นสุดขีดระคนกับความประหลาดใจเกิดกับผม

                  “คะ…คะ…ครับ ผมเป็นหลานคุณปู่ ป. ท�าไมพวกท่านมอง                                    จนพูดไม่ออก มันคือความจริงที่เหมือนกับความฝัน มันคือเรื่องจริง

          ผมด้วยสายตาแปลกๆ ครับ”                                                                     ที่เหมือนกับเรื่องโกหก (ซึ่งน่าจะโกหกมากกว่าจริง) เมื่อชายชรา
                  “เฮ้ย” คนที่สูงเหมือนเปรตโดดมาจับไหล่ผม แล้วหันไป                                  ทั้งหมดได้เปิดเผยว่า พวกเขาคือคณะพรรคสี่สหายอย่างที่ผมเพ้อ

          กล่าวกับเพื่อนๆ “เจอลูกหลานคุณ ป. โดยไม่รู้ตัวซะแล้วพวกเรา                                 เจ้อ…เอ้ย…คาดเดา

          ไป - ขึ้นไปนั่งข้างบน เดี๋ยวหลานชายจะรู้ว่าพวกเราเป็นใคร” เขา                                      คนที่พูดน้อยและขรึมกว่าเพื่อน คือ พล พัชราภรณ์ คน
          ดันหลังผม                                                                                  ร่างบอบบางอ้อนแอ้น คือ นิกร การุณวงศ์ เปรตวัดสุทัศน์ คือ

                  ชายที่สวมแว่นสายตาดึงไปป์ออกจากปาก                                                 กิมหงวน ไทยแท้ และคนสุดท้ายที่ผมว่าท่าทางเป็นผู้ทรงภูมิปัญญา

                  “แต่พวกเราจะแน่ใจได้อย่างไร ว่าคุณไม่ได้แอบอ้างเพื่อ                               คือ ศาสตราจารย์ด๊อกเตอร์ ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ นั่นเอง
          วัตถุประสงค์อื่น ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อค�าพูดของคุณนะ ขอโทษที่ผม                                     “หลานชายอย่าเรียกพวกเราว่าท่านเลย ฟังแล้วจั๊กกะจี้

          พูดตรงไปตรงมา”                                                                             ยังไงชอบกล เรียกลุงดีกว่าจะได้เป็นกันเองหน่อย” อาเสี่ยกิมหงวน

                  ผมรีบล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบนามบัตรของตัวเองในสมุดโน้ต                                พูด “เราดีใจที่ได้พบและรู้จักกับหลานชาย หรือเจ้าเป็ดของคุณ ป.”
          เล็กๆ ออกมาส่งให้ผู้พูด                                                                            ผมลูบแขนทั้งสองข้างให้ขนที่ลุกเกรียวด้วยความตื่นเต้น

                  “นี่ครับ นามบัตรของผม”                                                             เอนราบลงเหมือนเดิม แต่แล้วมันก็ตั้งชันขึ้นมาอีก

                  เขารับไปพิจารณาครู่หนึ่ง แล้วส่งต่อให้พรรคพวก                                              “ขอบพระคุณครับ พวกคุณลุงใจดีจริงๆ ครับ ขนาดเพิ่ง
                  “ปริญญา อินทรปาลิต อือ - นามสกุลเดียวกับคุณ ป.                                     เห็นหน้าผมครั้งแรก แต่คุณลุงก็กรุณาให้ความเป็นกันเองจนผมคาด

          จริงๆ โว้ย แถมชื่อ ป. เหมือนกันด้วย” ชายร่างเล็กว่า “แต่ให้แน่ใจ                           ไม่ถึง” ความจริงผมอยากจะถามมากกว่า ว่าท�าไมชายชราทั้งสี่จึง

          ยิ่งกว่านั้น เราขอดูบัตรประชาชนดีกว่าหลานชาย”                                              เชื่อผมง่ายนัก
   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19