Page 8 - เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน
P. 8

8                 เผชิญหน้า พล นิกร กิมหงวน                                                                      ปริญญา อินทรปาลิต                    9


          ช่องว่างระหว่างเสากับบานประตูเข้าไป เห็นตึกสามหลังตระหง่าน                                         “คุณเป็นเพื่อนกับคุณผู้ชายคนไหนคะ” ถามพลางมองผม

          อยู่ในแนวเดียวกัน                                                                          อย่างไม่ไว้ใจ แต่ค�าพูดนั้นบอกให้รู้ว่าลูกชายเจ้าของบ้านต้องมี

                  หลังในสุดใหญ่กว่าอีก ๒ หลัง รูปทรงแบบสถาปัตยกรรม                                   หลายคนแน่นอน
          โบราณเมื่อ ๓๐-๔๐ ปีก่อน หลังที่สองหรือหลังกลางขนาดย่อมกว่า                                         “คุณ…คุณ คุณอะไรดีล่ะครับ” ผมพูดแบบจนแต้มเพราะ

          แต่ทันสมัยกว่า หลังถัดมาทางด้านหน้าขนาดใกล้เคียงกับหลังกลาง                                สมองสั่งการไม่ทัน

          ดูเหมือนเพิ่งสร้างเมื่อไม่กี่ปีเพราะสภาพยังใหม่                                                    “เอ๊ะ…จะมาหาเพื่อน แต่จ�าชื่อเพื่อนไม่ได้ แปลกแฮะ”

                  ภายในโรงจอดรถ มีรถอเมริกันสุดหรู ๔-๕ คันจอดเรียง                                           ผมยิ้มให้หล่อน
          กัน อาณาเขตของบ้านสามหลังนี้ไม่ต�่ากว่า ๑๐ ไร่ สภาพทั่วไปเขียว                                     “คนที่รูปร่างสูงๆ ชอบสวมแว่นสีชาขอบกระน่ะครับคุณ

          ชอุ่มพุ่มไสวด้วยต้นไม้ใหญ่ประเภทปาล์มกับอโศกอินเดียและต้นไม้                               พี่” ลองเอาแคแร็คเตอร์ของอาเสี่ยกิมหงวนมาเป็นข้ออ้างเผื่อฟลุก

          เล็กๆ กับหญ้าในสนาม ทางรถวิ่งกว้างราว ๖ เมตรที่เชื่อมต่อถึง                                “ผมจ�าชื่อไม่ได้เพราะไม่ได้เจอกันนานมากครับ”
          หน้าตึกแต่ละหลัง ปูอิฐตัวหนอนฉาบปูนแน่นหนา                                                         คราวนี้สาวใหญ่รูปร่างเหมือนผีตกน�้าตาย ๗ วันพยักหน้า

                  แต่แล้วผมต้องรีบขยับตัวออกจากจุดที่ยืนอยู่ เมื่อเห็นสาว                                    “คุณคงหมายถึงคุณสมนึก?…”

          ใหญ่รูปร่างอ้วนคนหนึ่ง คงเป็นแม่ครัวมากกว่าสาวใช้ ก�าลังเดินตรง                                    ผมสะดุ้งเฮือกเหมือนโดนเข็มแทงง่ามก้น อุทานในใจ...
          มาที่ประตู พอหล่อนเปิดประตูเล็กออกมา ผมก็เอ่ยขึ้นทันที                                     อะไรกันเว้ยเฮ้ย นอกจากชื่อบ้าน ‘พัชราภรณ์’ แล้ว คนในบ้านยัง

                  “ขอโทษครับคุณพี่ นี่บ้าน ‘พัชราภรณ์’ ใช่ไหมครับ”                                   มีชื่อสมนึกอีกรึเนี่ย? ได้ทีรีบขี่แพะไล่โดยแกล้งดีดนิ้วดังเป๊าะ ทั้งๆ

                  ผีเสื้อสมุทรท�าหน้าตื่นๆ                                                           ที่รู้สึกว่าความดันโลหิตก�าลังขึ้นสูงผิดปกติ
                  “คุณรู้ได้ยังไงว่าที่นี่คือบ้าน ‘พัชราภรณ์’ บ้านนี้ไม่ได้ใช้                               “ใช่เลยคุณพี่ สมนึกหรือไอ้เสี่ยตี๋นั่นแหละครับ” ถือโอกาส

          ชื่อนี้มาหลายสิบปีแล้วคู้ณณณ...”                                                           มั่วนิ่มเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ก�าลังเข้าล็อก จะได้รู้ความจริงว่าอะไร

                  “อ้า…เอ้อ…” ผมติดอ่างตามเคย “รู้ซีครับ เพราะผมเป็น                                 เป็นอะไร และมันยังไงกันแน่
          เพื่อนกับลูกชายท่านเจ้าของบ้านครับ แต่ผมท�างานอยู่ต่างจังหวัด                                      “คุณเสี่ยตี๋ไม่ได้อยู่บ้านนี้ค่ะ แกไปประจ�าอยู่ที่ค่ายทหาร

          เพิ่งเข้ากรุงเทพฯ ไม่กี่วันนี้เองครับ” โม้ไปตามสคริปต์ที่คิดขึ้นอย่าง                      แถวชายแดนพร้อมคุณพนัส คุณนพ และคุณด�ารงตั้งสองสามปีแล้ว

          ฉับพลัน                                                                                    เพื่อปราบปรามขบวนการยาบ้า”
   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13