Page 135 - ภัมภีร์กศน.

“การเรียนรู้จากประสบการณ์ (Experiential Learning) คือ
กระบวนการสร้างความรู้ ทักษะ และเจตคติด้วยการนำเอาประสบการณ์

เดิมของผู้เรียนมาบูรณาการเพื่อสร้างการเรียนรู้ใหม่ ๆ ขึ้น”

ประวัติความเป็นมาและพัฒนาการ

ทฤษฎีการเรียนรู้หลายทฤษฎีได้ประยุกต์ใช้รูปแบบการเรียนรู้
จากประสบการณ์ เช่น ทฤษฎีของการเรียนรู้หลายทฤษฎีจากประสบการณ์
ของ อับราฮัม มาสโลว์ (Abraham Maslow) หรือทฤษฎีของฌอง

เพียเจท์ (Jean Piaget) ซึ่งมีบทสรุปในงานวิจัยว่าพัฒนาการของมนุษย์นั้น
มาจากการที่มนุษย์มีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ ตัวของเขาเอง
อย่างไรก็ตามผู้ที่ถือว่าเป็นผู้นำ ซึ่งจุดประกายให้กำเนิดทฤษฎี

การเรียนรู้จากประสบการณ์ที่สำคัญๆ ได้แก่ จอห์น ดิวอี้ (John Dewey)
ฌอง เพียเจท์ (Jean Piaget) เคิร์ท เลวิน (Kurt Lewin) และเดวิท โคล์บ

(David Kolb) ต่อเนื่องกันมาตามลำดับความเชื่อของ จอห์น ดิวอี้ (John
Dewey) ในเรื่อง “Learning by doing” “หรือการเรียนรู้โดยการปฏิบัติ
จริง” เป็นวลีที่ถูกอ้างอิงอย่างแพร่หลายในหมู่นักการศึกษา เขาได้เสนอ

แนวคิดที่ว่า “เหตุการณ์ต่าง ๆ ย่อมเกิดและดำเนินอยู่แน่นอน แต่สิ่งที่เรา
จะต้องคำนึงถึงก็คือความหมายที่แฝงอยู่ในสิ่งนั้นนั่นเอง เขาชี้ให้เห็น

ความสำคัญของประสบการณ์ที่มนุษย์มีอยู่อย่างหลากหลายแตกต่างกัน
และสนับสนุนความคิดของนักการศึกษาที่ว่าประสบการณ์นั้นไม่สำคัญ
เท่ากับว่าผู้เรียนได้เรียนรู้อะไรบ้าง จากประสบการณ์นั้นๆ เลวิน (Kurt

Lewin) มีความคิดคล้าย ๆ กับ ดิวอี้ (John, Dewey) เขาเชื่อว่า
ประสบการณ์จะนำไปสู่การเรียนรู้ได้ก็ต่อเมื่อเราเข้าใจความหมายของ
ประสบการณ์นั้นและสามารถนำออกไปใช้ในการพัฒนาตนเองหรือกลุ่ม

ซึ่งจะต้องมีปัจจัยอื่น ๆ อีกหลายอย่างมาสนับสนุนให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น

เอกสารสาระหลักการและแนวคิดประกอบการดำเนินงาน กศน. : คัมภีร์ กศน.