Page 20 - แด่ เลออง แวร์ท

20

ในตอนเชากอนที่จะจากไป เขาจัดโลกของเขาใหเปนระเบียบ
และจัดแจงขูดเขมาไฟที่ปลองภูเขาไฟซึ่งกําลังพนควัน นับวาเหมาะสําหรับ
ใชเปนที่อุนอาหารเชามาก เขายังมีภูเขาไฟที่ดับแลวลูกหนึ่งดวย และอยาง
ที่เขากลาววา

" ไมมีวันละที่คนเราจะรูวาอะไรเกิดขึ้น"

ดังนั้นเขาจึงขุดปลองภูเขาที่ดับนั้นดวย ทั้งนี้เนื่องจากวา ถาขูด
เขมาดี…ภูเขาไฟจะคลุกรุนอยูโดยสม่ําเสมอ ไมรุนแรง ภูเขาไฟก็
เปรียบเสมือนปลองไฟในบาน แตทวาบนพื้นโลกของเรา มนุษยเราเล็กเกิน
กวาที่จะไปขูดเขมาภูเขาไฟได ดวยเหตุฉะนี้ที่ทําใหภูเขาไฟกอความ
เสียหายใหเรามากมาย

เจาชายนอยถอนตนหญาซึ่งเพิ่งงอกขึ้นมาอยางเศราสรอย เขา
คิดวาเขาไปคราวนี้จะไมกลับมาอีก แตงานประจําวันเหลานี้ชางมีความหมาย
ตอเจาชายนอย สําหรับเชาวันนี้ และเมื่อเขาไปรดน้ําดอกไมเปนครั้งสุดทาย

ตระเตรียมหาที่บังแดดลมใหหลอน เขาก็อยากจะร่ําไหเปนที่สุด

"ลากอน" เขากลาวขึ้นกับดอกไม

แตหลอนมิไดตอบ
"ลากอน" เขากลาวซ้ํา ดอกไม

กระแอมไอ แตมิใชเพราะเจาหลอนเปน
หวัดหรอก
"ฉันนี่โงเขลาจริงๆ " หลอนพูด
ขึ้นในที่สุด "ฉันขอโทษเธอดวยนะ จง
พยายามทําตัวใหมีความสุขนะ"