Page 24 - แด่ เลออง แวร์ท

24

ทุมสี่สิบ แลวเจาจะเห็นวา มันจะตกตอนที่ฉันสั่งทีเดียว"

เจาชายนอยหาว เขารูสึกเสียดายที่ไมไดดูอาทิตยอัสดง และ
เขาออกรูสึกเบื่อ ๆ แลวดวย
"ฉันไมมีอะไรจะทําที่นี่แลวละ" เขากลาวกับพระราชา "ฉันจะ
ไปละนะ"
"อยาเพิ่งไป" พระราชาผูซึ่งแสนจะภาคภูมิใจที่มีขาราชบริพาร
กะเขาอยูคนหนึ่ง "อยาเพิ่งไปเลย ฉันจะตั้งใหเจาเปนรัฐมนตรี"
"รัฐมนตรีอะไร?"
"…วาการยุติธรรม"
"แตไมมีคนผิดใหเราตัดสินนี่"
"เราก็ยังไมรูแนนะ ฉันเองยังไมไดสํารวจทั่วอาณาจักรของฉัน
เลย ฉันไมมีที่ไวรถดวย การเดินสํารวจก็ทําใหฉันเหนื่อยมาก"
"แตฉันเห็นแลวละ" เจาชายนอยกลาวพลางเอี้ยงตัวไปดูอีก
ซีกหนึ่งของดวงดาว "ไมมีใครอยูหรอก"
"เจาตัดสินตัวเจาเองซิ"พระราชากลาวตอบ
"เปนหนาที่ที่ยากที่สุดละ การที่คนเราจะตัดสินตัวเอง
มากกวาตัดสินผูอื่น ถาเจาตัดสินตัวเจาเองไดเปนผลสําเร็จดีละก็ นับวาเจา
เปนปราชญโดยแทคนหนึ่งทีเดียว"
"ตัวฉันนะรึ ฉันสามารถตัดสินตัวฉันเองไดไมวาที่ใด ฉันไม
จําเปนตองอาศัยอยูที่นี่หรอก"
"อืม ฉันคิดวาบนดาวดวงนี้ของฉันนะ มีหนูแกอยูตัวหนึ่ง ฉัน
ไดยินเสียงของมันในตอนกลางคืน เจาอาจตัดสินหนูตัวนี้ เจาตัดสินลงโทษ
ประหารชีวิตมันในบางครั้งคราว ชีวิตของมันก็ขึ้นอยูกับความยุติธรรมของเจา
แตเจาก็ควรอภัยโทษใหมัน แตละครั้งเสียเพื่อออมมันไวเพราะวามันมีเพียง
ตัวเดียวเทานั้น"
"ฉันไมชอบตัดสินประหารชีวิตใครหรอก ฉันคิดวาฉันไปละ"
"อยาไปนะ" พระราชากลาว

แตเจาชายนอยไมอยากกอความเจ็บช้ําน้ําใจใหพระราชา
ดังนั้นเมื่อเขาเตรียมตัวพรอมสรรพ เขาจึงกลาวขึ้นวา
"ถาหากพระองคตองการใหเรานบนอบตอพระองคอยาง
เครงครัด พระองคตองสั่งอยางสมเหตุผล พระองคอาจจะสั่งใหหมอมฉันไป
เสียเดี๋ยวนี้เลย ดูเหมือนวาสภาพการณก็อํานวยอยูดวย……."
พระราชาไมตรัสวากระไร เจาชายนอยลังเลใจในขั้นแรกและ
แลวก็เริ่มออกเดินทางพลางถอนใจ
"ฉันใหเจาเปนเอกอัครราชทูตฉันนะ" พระราชายังตะโกนบอก
พระองคมีทาทางวางอํานาจ

"พวกคนใหญคนโตมักจะแปลก ๆ อยางนี้แหละ"
เจาชายนอยปรารภกับตนเองระหวางการเดินทาง