Page 27 - แด่ เลออง แวร์ท

27

๑๓

ดวง ดาวที่สี่เปนดวงดาวของนักการคา ชายผูนี้วุนเสียจนไมมี
เวลาเงยหนาดูเมื่อเจาชายนอยมาถึง
"สวัสดี" เจาชายนอยทัก "บุหรี่ของคุณดับแลวแนะ"
"สามบวกสองเปนหา หากับเจ็ดเปนสิบสอง สิบสองและสามเปน
สิบหา สวัสดี สิบหากับเจ็ดเปนยี่สิบสอง ยี่สิบสองกับอีกหกเปนยี่สิบแปด ไม
มีเวลาจุดมันใหมหรอก ยี่สิบหกหับอีกหาเปนสามสิบเอ็ด เฮอ ก็รวมเปนหา
รอยเอ็ดลานหกแสนสองหมื่นสองพันเจ็ดรอยสามสิบเอ็ด"

"หารอยลานอะไร?"

"อะไรนะ เจายังอยูที่นี่
อีกรึ หารอยลาน…ฉันก็ไมรูแลว
ละ ฉันมีงานมากทีเดียว ฉัน
ทํางานจริงจังนะ ฉันไมเหลวไหล

เลนหรอก สองกับหาเจ็ด…."
"หารอยลานอะไรเลา?"
เจาชายนอยถามซ้ํา เขาไมเคย
ลมเลิกคิดตามถามสิ่งที่เขา
ตองการรูเลย นักการคาเงยหนา

ขึ้น

"ฉันอยูบนดาวดวงนี้ ๕๔ ปมาแลว ฉันถูกกวนสามหนเทานั้น ครั้ง
แรกเมื่อ ๒๒ ปกอน มีเปดตัวหนึ่งตกมาจากไหนก็ไมรู มันมาสงเสียงหนวกหู
จนฉันบวกเลขผิดไปสี่แหง ครั้งที่สองเมื่อ ๑๑ ปที่แลวนี้ ฉันเกิดเปนโรคปวด
กระดูก ฉันมันไมคอยไดออกกําลังกาย ฉันไมมีเวลาไปเดินเลนนี่ ฉันเปนคน
เอาจริงเอาจังนะ ครั้งที่สามก็ครั้งนี้ละ ฉันวาไวหารอยเอ็ดลาน…"
"ลานอะไร"

นักธุรกิจเขาใจดีวาเขาจะไมมีวันไดรับความสงบเปนอันขาด
"ของเล็ก ๆ ที่เรามองเห็นบนทองฟาบางครั้งนะซิ"
"ตัวแมลงรึ?"
"ไมใชของเล็ก ๆ ที่มีแสงเรือง"
"ผึ้งรึ?"
"ไมใช ของเล็ก ๆ สีทองที่เจาพวกคนขี้เกียจฝนถึง แตฉันเปน
คนเอาจริงนะ ฉันไมมีเวลามานั่งฝนหรอก"
"ออ ดวงดาวใชไหม?"
"นั่นแหละ ใชเลย"
"แลวคุณทําอะไรกับดวงดาวหารอยลานดวงละ?"
หารอยเอ็ดลานหกแสนสองหมื่นสองพันเจ็ดรอยสามสิบเอ็ด ฉัน