Page 52 - แด่ เลออง แวร์ท
P. 52

52



                                                                                       "และเมื่อเธอ
                                                                        หายเศราแลว (คน

                                                                        มักจะปลอบตนเองได
                                                                        เสมอ) เธอจะยินดีที่
                                                                        ไดมารูจักฉัน เธอจะ
                                                                        เปนเพื่อนของฉัน
                                                                        ตลอดไป เธอจะอยาก
                                                                        หัวเราะกับฉัน และบาง
                                                                        ทีเธอจะเปดหนาตาง
                                                                        อยางนี้เพื่อความสุข
                                                                        นั้น… และเพื่อน ๆ ของ
                                                                        เธอจะประหลาดใจที่

                                                                        เห็นเธอหัวเราะพลาง
                                                                        มองดูทองฟา เธอก็
                                                                        บอกกับพวกเขาไดวา
                                                                                       "จริง ๆนะ
                                                                        ดวงดาวเหลานี้ทําให
                                                                        ฉันหัวเราะเสมอ
                                                                        แหละ…" และพวกเขา

                                                                        ก็จะคิดวาเธอเปนบา
                                                                        ฉันเลนตลกกับเธอ
                                                                        อยางสกปรกทีเดียว

                                                                        นะ…."

                                         และเขาก็หัวเราะอีก
                                         "ก็เหมือนกับวาแทนที่จะมอบดวงดาวใหกับเธอ ฉันไดใหลูก
                          พรวนที่หัวเราะไดแกเธอ…." แลวเขาก็หัวเราะอีก ตอมาเขากลับเครงขรึม
                          "คืนนี้…เธอรูไหม…อยามานะ"
                                         "ฉันจะไมจากเธอไป"
                                         "ฉันคงมีทาทางเจ็บปวด…ฉันคงมีทาทางจะตาย มันเปนอยาง
                          นั้นเองแหละ อยามาดูเลย…อยามาลําบากเลย"
                                         "ฉันจะไมยอมจากเธอไป…."
                                         แตเขามีทาทางเปนกังวล
                                         "ที่ฉันบอกเธอนี่…ทั้งนี้ก็เพราะงู เธอตองไมใหมันกัดเธอนะ งู
                          พวกนั้นใจรายนัก มันอาจจะกัดเอาเพราะสนุกก็ได…"
                                         "ฉันจะไมจากเธอไป" เขามีทาทางมั่นอกมั่นใจอะไรสักอยาง
                          "จริงซี มันไมมีพิษที่จะกัดอีกเปนครั้งที่สอง"

                                         คืนนั้นฉันไมเห็นตอนเขาออกเดินทาง เขาหายตัวไปโดย
                          ปราศจากสุมเสียง เมื่อฉันตามเขาไปทัน เขากําลังเดินดุม ๆ อยางรวดเร็ว
   47   48   49   50   51   52   53   54   55   56