Page 20 - ภาษาไทย ม.ต้น

20 | ห น า

4. ตองใชภาษาที่เหมาะสมกับระดับผูฟง ตามปกตินิยมใชภาษาธรรมดา สุภาพ สั้นๆ
กะทัดรัด สื่อความเขาใจไดงาย หลีกเลี่ยงสํานวนโลดโผน ศัพทเทคนิคหรือ สํานวนที่ไมไดมาตรฐาน

5. ตองคํานึงถึงผูฟง ผูพูดตองทราบวาผูฟงเปนใคร เพศ วัย อาชีพ ระดับการศึกษา ความ

สนใจ ความเชื่อถือเปนอยางไร เพื่อจะไดพูดใหถูกกับสภาพของผูฟง หลีกเลี่ยงการแสดงความคิดเห็น
และความเชื่อที่ขัดแยงกับผูฟง

6. มีมารยาทในการพูด ผูพูดตองพิจารณาเลือกใชถอยคําที่ถูกตองเหมาะสมกับกาลเทศะและ

บุคคลเพื่อแสดงถึงความมีมารยาทที่ดีและใหเกียรติผูฟง
การสรุปความ จับประเด็นสําคัญของเรื่องที่พูด

1. ผูพูดจะตองทราบรายละเอียดของผูฟงดังนี้

1.1 เปนชายหรือหญิง

1.2 อายุ
1.3 การศึกษา

1.4 อาชีพ

เปนเบื้องตนเพื่อมากําหนดเนื้อหาสาระที่จะพูดใหเหมาะสมกับผูฟง
2. ผูพูดตองมีวัตถุประสงค ที่จะพูด จะเปนการพูดวิชาการ เพื่อความบันเทิง หรือเพื่อสั่งสอน

เปนตน

3. เนื้อหาสาระ ผูพูดอาจเพียงกําหนดหัวขอ แตเมื่อพูดจริงจะตองอธิบายเพิ่มเติม อาจเปน

ตัวอยาง อาจเปนประสบการณ ที่จะเลาใหผูฟงไดฟง
ผูฟงจะสรุปความเรื่องที่รับฟงได หากผูพูดพูดมีสาระสําคัญ และมีการเตรียมตัวที่จะพูดมาอยาง

ดี