Page 127 - MPFS Final Magazine 2020_Neat
P. 127
ं
े
नाही आल , त्ामुळ मुलांसाठी बाप नेहमी परकाच रादहला.
ू
लोकांसमोर नेहमीच एक मुखवटा घालन वावरणाऱया भास्रला प्रो. शास्तींच्ा
ं
ं
ं
ं
शांत , आश्वासक बोलण्ान त्ांच्ासमोर मन मोकळ करावस आतून वाटल .
ं
ं
“डॉक्टरांनी मला कन्सर झाल्याच सांमगतल आणण एकदातरी मुल - नातवडांना भेटाव
ं
ं
ं
ं
ॅ
MPFS 2021
ं
ं
अस वाटल. मेल्याणशवाय स्ग्थ ददसत नाही म्हणतात. आपण मेल्यानतरच नाराज
ं
े
ं
ं
ं
ं
झालली मुल कदाचचत घरी परत यतील अस वाटायला लागल. शेवटी माझ गुप्हेराच
े
ं
ं
कामच उपयोगी पडल आणण मल्याच नाटक करत सरणापयत जाऊन आलो.”
ं
ां
े
प्रो. शास्तींच्ा चहऱयावर अजूनही ओळख पटल्याची खूण नव्ती. पण मनाच्ा कोऱया पाटीवर आत काहीतरी
े
े
ं
ं
उमटत असाव. अचानक ते म्हणाल, “तुमची मुल ननदान उघड रागावून तरी ननघून गेली होती. माझ्ा दोघी मुली
ॅ
े
े
ं
ॅ
आणण बायको, कायम गुप् मडमवरून मनात सशय बाळगून होत्ा. माझाही नाईलाज होता. गुप् मडमना मदत
ु
करायची पण बाहेर कणाला त्ांची पररस्थिती सांगायची नाही या वचनात अडकलो होतो.”
ं
ं
ं
ं
ं
‘नीटस कळल नाही पण वाटतय अजून बोलाव, मन मोकळ होईल... त्ांच आणण कदाचचत माझही!’ भास्र
ं
ं
ं
रोड स्तःशी , रोड त्ांच्ाशी बोलत होता. “माझा मुलगा माझ्ावर इतका का रागावलाय, कशाने दुखावलाय हेच
ं
ं
ै
कळत नव्त. खरा मेलो नव्तो म्हणून त्ाचा गैरसमज दूर तरी करता आला , नाहीतर आयुष्भर बदफली बापाचा
ं
ं
ठपका रादहला असता. तीच तऱहा जावयाची. मुलीच सगळ चांगल व्ाव म्हणून काही बोलायला गेलो पण आम्ही
ं
ं
े
पडलो रोखठोक. आमच्ाबद्दल मनात अढी बाळगून त्रास मात्र आमच्ा लकीला झाला.”
“तुमचा मात्र ‘जावई माझा भला’ ददसतोय. समजून घेतोय.” प्रो. शास्तींचा जावई डॉ. माधवला भास्र
चांगला ओळखत होता . त्ांच्ा मोठ्ा मुलीचा , इराचा नवरा तो.
ं
“हो खरय. लहान मुलांचा डॉक्टर आहे तो , तेव्ा या म्हाताऱयातल लहान मूल त्ाला समजत.” प्रो शास्ती
ं
ं
ं
आपल्याच तरिीत बोलत रादहल. े
“नटसम्राट मध्ये अप्ा बेलवलकर कावेरीला सांगतात की, बायको म्हणजे दकनारा आहे . समरिात , वादळात
ु
े
ं
ं
े
ु
दकतीही भरकटल तरी गलबत परत दकनाऱयाकडच यत! पुलचा अंतू बवा्थ म्हणतो ‘ भाग्य कठल्या रूपात जात कळत
ं
ं
नाही , ही गेल्यापासून दारचा आंबा मोहरला नाही.”
“आता तुम्ही दकनारा म्हणा नाहीतर भाग्य , पण हे ‘बायको’ नावाच प्रकरण, जोपयत आपल्या आयुष्ात
ं
ां
ं
ां
ं
ं
ं
ं
े
असत ना, तोपयत ते आपण आणण मुल यांच्ातला पूल असत. खर प्रश्न त्ानतरच सुरु होतात.” “कधी कधी अस
ं
ं
वाटत की मुलींना आपण मुलांसारख वाढवायच म्हणतो, त्ांना खबीर बनवतो, त्ांची ननण्थय घ्ायची क्षमता वाढवतो.
ं
ं
पण मग त्ांना सगळ्ाच गोष्टी वस्तुननष्पणे तपासून पाहायची सवय झाली की भावननक होताना एक अपराधीपणा
े
यतो.”
े
ं
े
े
े
“एकीकड स्तःची वयात यणारी मुल आणण दुसरीकड उतार वयातल आई वडील. त्ांचीही कसरत असते.
तरी बर आजकाल आर्रकदृष्टा तरी आपण त्ांच्ावर अवलबून नाही. आजकाल बालसगोपन , वयात यणाऱया
ं
ं
े
ं
मुलांशी पालक म्हणून कस वागायच याच training दतात म्हणे, मग आई-वदडलांना म्हातारपणी कस सांभाळायच
ं
ं
ं
े
ं
ं
याच पण का नाही दत?” प्रो. शास्तींनी अनपणक्षतपणे एक वेगळा नवचार मांडला अस भास्रला वाटल!
ं
ं
ं
े
े
“आपल्या मुलींना णशक्षणाने उमगत नाही, ते शहाणपण भटक्ा चन्नम्माला उपजत आहे. माझ्ासारख्या स्मृनतभ्रश
ं
ू
ं
ृ
झालल्या म्हाताऱयाला ती आपल लकरू समजते . आपल्या अध्या्थ भाकरीतला तुकडा तोडन दते. माझ्ा सस्त
े
े
े
ं
वारसा .... ना ांचा .... सं कृ तीचा .... कलेचा ….
आ ण .... शौया चा !!!
