Page 4 - ความจริงในเรื่องลวง (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 4
ยังไงแต่ต้องสงบศึกมาร่วมมือกันปกป้องชายอันเป็นที่รักร่วมกันก่อน-------
ผู้เขียนพำกย์เสียดำยไม่มีใครได้ยิน)
“ไม่ทรำบค่ะ!” อำจำรย์อึ้งอีกรอบ
“ไม่ทรำบ!........ แล้วจะตบกันได้ยังไง? อย่ำมำปกป้องนักเรียนชำย
คนนั้นหน่อยเลย หรืออยากโดนภาคทัณฑ์หนักกว่านี้หรือไง......หา?” อำจำรย์
ลองใช้ไม้แข็งขมขู่ดู ไม้หวำยขนำดเท่ำนิ้วก้อยถูกกวัดแกว่งไปมำในอำกำศท ำให้
นักเรียนหญิงทั้งสองคนนั้นกลืนน้ ำลำยค ำโต... (แต่ผู้เขียนว่ำเห็นอำจำรย์ยิ้มแบบ
คนโรคจิตแวบหนึ่ง ขณะที่ก ำลังร ำดำบหวำยไปมำในอำกำศ)
ทั้งสองมีสีหน้ำประหม่ำ.... ไม้หวำยขนำดนั้นถ้ำโดนเข้ำที่ก้นซักครึ่ง
โหล ก็มำกพอที่จะที่จะท ำให้สำหัสไปอีกนำน แต่พอมองไปยังอีกฟำกหนึ่งของ
สนำมฟุตบอลที่อยู่ไม่ไกลนักก็เห็นชำยหนุ่มในชุดนักเรียนหน้ำตำหล่อเหลำยืน
เกำะลูกกรงรั้วมองเหตุกำรณ์นั้นด้วยสำยตำเป็นห่วง ท ำให้สองสำวถึงกับใจ
สะท้ำนในแววตำนั้น......
“ไม่ทรำบค่ะ!” ทั้งสองยังคงยืนกรำนค ำเดิม (ผู้เขียนแทบอยำกลุก
ขึ้นตบมือให้เกียรติในควำมกล้ำหำญของหญิงสำวทั้งสอง แต่ขืนยืนขึ้นตบมือใน
ขณะที่มีอำจำรย์ฝ่ำยปกครองยืนจับไหล่อยู่เหนือหัวอย่ำงนี้...เรื่องมันคงจะจบไม่
สวยเท่ำไหร่!) อาจารย์รู้สึกเหมือนพลาดลูกโทษ!!
“ดี.. งั้นต้องโดนให้หนัก ตำมมำ” อำจำรย์ฝ่ำยปกครองสองคนเดิน
น ำหน้ำ โดยมีหญิงสำวสองคนเดินคอตกตำมมำเหมือนนักโทษประหำรก ำลังจะ
เดินไปสู่แท่นกิโยติน.... เพื่อไปสู่ห้องที่เรำคุ้นเคยแต่รังเกียจมันดีอันถูกขนำนนำม
ว่ำ “ห้องประหาร” ที่พวกเรำนักเรียนต่ำงโจษขวัญกันและไม่อยำกเฉียดใกล้ที่สุด
(ห้องประหำรนี้ เป็นชื่อเล่นของห้องปกครอง โดยที่ผู้รู้ได้ให้ค ำจ ำกัดควำมไว้ว่ำ
เป็นห้องที่นักเรียนจ ำนวนนับไม่ถ้วนเข้ำไปแล้วแล้วไม่ได้ออกมำด้วยกำรก้ำวเดิน
แบบปรกติ...ซึ่งผู้เขียนคิดว่ำมันคงจะหมำยถึงว่ำนักเรียนที่ท ำผิด หรือบำงคนก็ไม่
ผิดเดินออกมำโดยกำรกุมก้นเพรำะทธิของไม้หวำยที่แสบร้อนนั่นเอง..) อำจำรย์ที่
ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
