Page 6 - ความจริงในเรื่องลวง (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 6
“เอำล่ะ!.....ครูจะถำมอีกครั้ง บอกมำสิว่ำสำเหตุในกำรทะเลำะ
วิวำทนี้เป็นใคร แล้วครูจะไม่เอำเรื่องเธอทั้งสองคน?” พูดจบอำจำรย์ก็เดินหันไป
หยิบน้ ำอัดลมที่เย็นฉ่ ำ (แต่โดนผู้เขียนแอบซดไปเสียหลำยอึ้กแล้ว) ในตู้เย็นมำใส่
แก้วสองใบ ยื่นไปวำงไว้หน้ำหญิงสำวทั้งสองคนคนละใบ.!
ทั้งสองกลืนน้ ำลำยด้วยควำมกระหำย เพรำะอำกำศที่ร้อนอบอ้ำว
จนเหงื่อหยดติ๋งๆ ท ำให้ควำมกระหำยเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ จนท ำให้น้ ำอัดลม
ธรรมดำๆสองแก้วกลำยเป็นน้ ำทิพย์ในตำของสองสำว (แต่ผู้เขียนคิดว่ำตำแก่นี่
เอ๊ย#....อำจำรย์คนนี้ร้ำยเป็นบ้ำ พอเล่นด้วยไม้แข็งไม่ได้ก็สำมำรถเปลี่ยนอำรมณ์
ให้กลำยเป็นลูบหัวไม้แข็งได้ทันทีเทคนิคยอดเยี่ยม แต่เอ๊ะ!...ไอ้ไม้ที่ว่ำนี่ไม่ว่ำอ่อน
หรือแข็งถ้ำโดนหวดก้นมันเจ็บอยู่ดีนี่หว่ำ?)
หญิงสำวทั้งสองมองตำกันอีกครั้ง.. (สองคนนี้มันเป็นปลำกัดรึไง แค่
มองตำก็รู้ใจแถมยังมองกันบ่อยอีกแน่ะ!) แล้วพยักหน้ำให้กันเบำๆ อำจำรย์ฝ่ำย
ปกครองเห็นปำกที่ก ำลังจะเผยค ำพูดออกมำนั้นด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงชัยชนะ...
(ไม่เคยมีใครบอกอำจำรย์รึไง! ว่ำรอยยิ้มของอำจำรย์นี่มันดูทุเรศลูกกะตำที่สุด
เท่ำที่ผู้เขียนเคยเห็นมำ)
“อำจำรย์สัญญำได้ไหมค่ะ ว่ำจะไม่เอำผิดเขำ.......คนที่อำจำรย์บอก
ว่ำเป็นสำเหตุน่ะค่ะ?” หญิงสำวผมยำวกล่ำว
“สัญญำด้วยเกียรติ” อำจำรย์ยังคงยิ้ม (ผู้เขียนอยำกให้รำงวัลตุ๊กตำ
ทองอำจำรย์ท่ำนนี้จริงๆ เพรำะเล่นละครหลอกเด็กได้เนียนมำก)
“อะ...อำจำรย์แน่ใจนะค่ะ วะ...ว่ำอยำกรู้?” หญิงสำวผมสั้นกล่ำว
อย่ำงล ำบำกยำกเย็น (เธอคงพูดกับกินข้ำวล ำบำกหน่อยล่ะ เพรำะปำกเธอมัน
บวมเจิ่งเป็นปำกครุฑแบบนั้นน่ะ..)
“แน่นอน!!” อีกอึดใจเดียวอำจำรย์ก็จะได้รู้ชื่อของตัวตนตอเจ้ำ
ปัญหำซะที
