Page 5 - ความจริงในเรื่องลวง (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 5
เดินน ำหน้ำหันหน้ำมำส่งสัญญำณให้อำจำรย์ที่ยืนคุมเข้มอยู่เบื้องหลังผู้เขียนก่อน
จะเดินต่อไป..
“เรำด้วย!” อำจำรย์กระชำกคอเสื้อผู้เขียนลำกไปอย่ำงดุดัน.... (อ้ำว
......แล้วผู้เขียนเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ผมแค่นักเรียนมุงธรรมดำนะคร้ำบอำจำรย์!)
ฝูงนักเรียนมุงแตกฮือแหวกกันออกเป็นทำงทันทีที่อำจำรย์ฝ่ำย
ปกครองก้ำวเข้ำไปใกล้ตัวเอง ปล่อยตรงกลำงให้เป็นทำงโล่งให้เหล่ำอำจำรย์และ
นักโทษอีกสองคนผ่ำนไป (ซึ่งถ้ำรวมผู้เขียนด้วยก็จะเป็นสำมพอดี) ทุกคนมอง
ตำมร่ำงทั้งห้ำ (บวกหนึ่ง)ที่ก ำลังเดินไปยังห้องประหำรด้วยสำยตำที่ใคร่รู้ และ
เตรียมพร้อมที่จะหำข้อมูลที่จะมำซุบซิบนินทำในเรื่องนี้ต่อไป... (โชคดีที่ผู้เขียน
โดนหิ้วไปด้วยเลยมีโอกำสจะได้ข้อมูลมำกขึ้น แต่ก็โชคร้ำยที่โดนหิ้วไปเพรำะไม่รู้
จะโดนห้ำงเลขเมื่อไหร่?)
ในห้องปกครองด าเนินการสอบสวนไปอย่างเผ็ดร้อน.....!! (ที่มัน
ร้อนเพรำะไม่ยอมเปิดแอร์ต่ำงหำก..!) อำจำรย์ฝ่ำยปกครองล้อมวงกันเป็นวงกลม
สอบปำกค ำนักเรียนหญิงทีละคนยังกับพวกเธอเป็นผู้ต้องหำ.... (ผู้เขียนคิดว่ำ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อำจำรย์ก็น่ำจะหำโคมไฟมำส่องหน้ำนักเรียนหญิงทั้งสองคน
นั้นด้วยเลยจะได้เข้ำกับบรรยำกำศ) เหงื่อของทั้งสองคนหลั่งไหล.... (รวมทั้ง
ผู้เขียนด้วย) จนชื้นซึมออกมำจำกซับใน ท ำให้เสื้อนักเรียนที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
นั้นแนบชิดกับผิวกำยจนเห็นสีของเนื้อหนังใต้ร่มผ้ำชัดเจน พอๆกับน้ ำลำยของ
อำจำรย์ฝ่ำยปกครองจองโหดที่พยำยำมเค้นน้ ำลำยออกมำขู่ฟ่อๆยังกับงูจงอำง
..........( แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ำผู้เขียนก ำลังแอบขโมยเปิดตู้เย็นในห้องปกครอง
แล้วขโมยกินน้ ำอัดลมที่ถูกแช่ไว้จนเย็นช่ ำ....... แม๋!เป็นคนที่ถูกลืมนี่มันดีจริงๆ!!)
เวลำผ่ำนไปนำนแต่หญิงสำวทั้งสองก็ยังปำกแข้งไม่ยอมปริปำก
อำจำรย์ฝ่ำยปกครองเองก็เหนื่อยจนอยำกที่จะปล่อยคนทั้งสอง (บวกหนึ่ง)ไปให้รู้
แล้วรู้รอด แต่คงด้วยสปิริตของหน้ำที่กำรงำน... (ซึ่งผู้เขียนคิดว่ำมันคงจะหมดไป
นำนแล้วตำมจ ำนวนเส้นผมของอำจำรย์ที่หล่นร่วงโรยไป)อำจำรย์จึงงัดเทคนิค
กำรต่อรองทำงจิตวิทยำอันสุดท้ำยเข้ำมำช่วยอย่ำงเลี่ยงไม่ได้..............!!
ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
