Page 7 - ความจริงในเรื่องลวง (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 7
“แน่ใจนะค่ะ.... ว่ำจะไม่เอำเรื่องพวกเรำและไม่ฟ้อง
ผู้ปกครอง?” หญิงสำวผมยำวที่ตำข้ำงขวำปูดเขียวปิดตำยังกับลูกมะนำวลูกโต
แย้มถำมสัญญำเป็นครั้งสุดท้ำย...
“ค ำไหนค ำนั้น!” อำจำรย์ยังคงใช้วิธีลูบหลังต่อไป... บรรยำกำศทั้ง
ห้องเต็มไปด้วยบรรยำกำศลุ้นระทึกกับค ำตอบของหญิงสำวทั้งสอง( มีพวก
นักเรียนมุงสองสำมคน พยำยำมที่จะมองลอดเข้ำมำดูสถำณกำรณ์ข้ำงในห้องจำก
รอยแตกของไม้และใช้หูแนบกับฟังเหตุกำรณ์กับพื้นผนังข้ำงนอกส่งเสียงดัง
กุกกักๆน่ำร ำคำญ ผู้เขียนเลยเอำด้ำมไม้กวำดกระทุ้งผ่ำนรอยแตกเข้ำเบ้ำตำของ
เจ้ำคนที่แอบมองจำกรอยแตกของไม้ไปที มันร้องลั่น!....แล้ววิ่งหนีไป เอ่อ...แต่ไม่
ต้องห่วงหรอกนะ เพรำะผู้เขียนเพียงแค่กระทุ้งเบำๆดังนั้นตำของมันคงไม่ถึงกับ
บอดหรอก.......มั้ง!!)
ทุกคนในห้องหันไปมองหน้ำผู้เขียนที่ก ำลังฉีกยิ้มอย่ำงโรคจิตอย่ำง
สะใจในกำรกระท ำของตนเองด้วยสำยตำที่เย็นชำ (ก่อนที่ผู้เขียนจะแกล้งท ำเป็น
ผิวปำกไม่รู้ไม่ชี้ได้ทัน) เมื่อสถำนกำรณ์ข้ำสู่ปกติอำจำรย์จึงถำมซ้ ำครั้งสุดท้ำย...
“สรุปว่ำเป็นใคร?” อำจำรย์ตั้งหน้ำตั้งตำรอค ำตอบนั้นอย่ำงตื่นเต้น
รำวกับนักฟุตบอลที่ก ำลังจะยิงจุดโทษในกำรแข่งขันนัดส ำคัญ.... หญิงสำวผม
ยำวจึงกล่ำวว่ำ!!
“ลูกชายของอาจารย์นั้นล่ะค่ะ.... เราตบกันแย่งลูกชายของ
อาจารย์!!”
“โครม..!!” อำจำรย์ท่ำนั้นหงำยหลังตกจำกเก้ำอี้ ควำมรู้สึกเหมือน
พึ่งยิงลูกโทษพลำด...!! (ผู้เขียนจุ๊ปำกอย่ำเสียดำย...อย่ำงน้อยตอนล้มหงำยหลังลง
ไป ก็น่ำจะหัวฟำดขอบโต๊ะบ้ำงนี่ดันพลำดไปได้ตั้งเป็นวำ) พอได้ยินสำรภำพนั้น
ถนัดๆเจ้ำพวกที่แอบฟังอยู่ก็ตะโกนบอกต่อๆกันไปยังฝูงนักเรียนที่มำยืนออฟังผล
อยู่ด้วยเสียงอันดังว่ำ..
