Page 154 - MF1869 COMPLETO_Neat

As actividades teñen que ser factibles.
8.- PROGRAMACION
A programación é a concreción dos obxectivos
previstos nunha serie de actividades, nun
período de tempo establecido.
Trátase dunha secuenciación progresiva
de accións concretas dentro dun programa
xeral ou proxecto, que pretende dar aos
poucos os pasos necesarios para lograr o
cambio exposto nos apartados anteriores e
no colectivo seleccionado.
A necesidade de realizar unha programación
é un aspecto moi importante para conferir
estabilidade e seriedade ao proxecto.
A previsión anticipada das actividades
permitirá ser máis efectivos, ademais de
facilitar e potenciar o traballo en equipo.
Cando se programa, téntase aproveitar
ao máximo o tempo e o traballo. Facilita a
distribución de tarefas entre os membros
do grupo e deste xeito, increméntase a
implicación de todos.
É conveniente evitar o desgaste
innecesario dalgunhas persoas por exceso
de responsabilidade e traballo, por ter que
solucionar problemas sobre a marcha, por
ter que decidir sós, etc.
Saberase en todo momento o que vai
facerse e a relación que garda coa entidade
e cos seus usuarios, o obxectivo final ou
misión que define á organización e o plan
para seguir. Axuda a realizar unha tarefa de
calidade.
En calquera caso, unha programación non
debe ser un elemento estático e inmutable.
Debe ser o suficientemente flexible como
para poder adaptarse en cada momento á
realidade que vaia xurdindo: a situación do
grupo, a situación económica, os factores
ambientais, etc. Iso si, sen perder de
vista o plan consensuado para lograr a
transformación que busca o proxecto.
Deben poder ser realizables. Por iso, é
importante evitar algúns erros nos que cae
á hora de propoñer actividades.
Erros a evitar na programación
O grupo de traballo que prepare a
programación terá que evitar caer en
diferentes roles de participación e achega
que distorsionen a entidade e os seus fins.
Se programa segundo uns obxectivos
operativos definidos a partir doutros
específicos que, á súa vez, serán concretados
polos obxectivos da entidade, a verdadeira
orientadora das actividades. Velaquí algúns
erros:
• A sobre-afirmación: vén dada polo
entusiasmo e a excitación, tentando
argumentar as ideas con excesiva forza
ou sobredimensionando os efectos
previstos das mesmas. Pode derivar
nun afastamento do obxectivo real e do
colectivo obxecto de actuación.
• A infra-afirmación: trátase dunha
modestia infundada ou a crenza na
propia incapacidade, destacando as
desvantaxes da idea achegada, en
lugar das posibilidades que ofrece. É
necesario que todos os participantes
na programación sexan escoitados e
valoradas as súas achegas.
• O utopismo ou a formulación de
imposibles: o estado imaxinario da
perfección ideal, a achega de ideas
que son imposibles ou moi difíciles
de poñer en marcha que requiren a
necesidade de moitos recursos, etc.
Nalgunhas ocasións, poden facerse
achegas prácticas e imaxinativas se son
trasladadas á realidade da organización
e dos seus membros, polo que é bo
escoitalas e valoralas de forma creativa.
154