Page 101 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 101
77
และซึมซาบ ว่าทุกสิ่งเป็นมา แล ้วถกเถียงกันว่า อะไรถูก
ยาไม่มีตัวตนจริงแล ้วเข ้าถึง อะไรผิดใครถูกใครผิด ล ้วนแต่
ความว่างแท ้จริงซึ่งตรงหน้า เป็นมายานํามาปรุงแต่ง ถ ้าจิต
เราตลอดมานี่แหละเพียง รู้เข ้าถึงแล ้วก็จะทะลุดีชั่ว
โพล่งเดียว ก็เข ้าถึงด ้วยจิต ถูกผิด ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง
ด ้วยปัญญา ด ้วยกําลังธรรม คือในโหมดของความว่างจาก
ของคู่ตรงข ้ามกัน ว่างจาก
เมื่อเข ้าถึงแล ้ว ความว่าง ความคิดทั้งจากความคิดว่ามี
แท ้จริงนี้จะเป็นเหมือนเซฟ และความคิดว่าไม่มีว่างจาก
ทีคัท คอยตัดความคิดปรุง ความว่างอีกต่อหนึ่ง
แต่ง จากผัสสะต่างๆหลายร ้อย
พันหมื่นผัสสะที่เข ้ามากระทบ แม ้กระทั่งคําสอนฮวงโป
ถึงแม ้ว่าในระยะแรกอาจจะ คําสอนของอจ. ก็เป็นมายา
กระท่อนกระแท่นไปบ ้าง แต่เป็นมายาที่ใกล ้เคียง
แต่นานเข ้า ก็จะเพิ่มพูนขึ้นไป กับความจริงมากที่สุด
เองวันต่อวัน ในเมื่อเป็นมายา ในที่สุด
ก็ต ้องปล่อยวางมันไป
ความสงัดจากทุกสิ่ง นี้ก็คือ เพื่อเข ้าสู่โหมดของความว่าง
เซฟทีคัท นั่นเองที่ใช ้ คําว่า" แท ้จริงโดยสมบูรณ์ที่สุด
ความสงัด"ก็เพราะยิ่งหาคํา ที่มันไม่มีเหตุผล ไม่มีการ
ยาวๆมาอธิบาย ความว่าง เปรียบเทียบไม่มีขอบเขต ไม่มี
แท ้จริงก็ยิ่งจะมากความ มาก กาลเวลาไม่มีชื่อจะเรียก ฯลฯ
การปรุงแต่ง
จะเห็นได ้ว่า ในที่สุดแล ้ว
เนื้อหาของความว่างที่แท ้จริง คําสอนฮวงโป จนกระทั่ง
ยิ่งต ้องการสลัด รูปนาม คําสอนของอจ. เราก็ปล่อย
ความคิดรูปบัญญัติ นาม วางได ้ ทิ้งได ้เพราะตกผลึก ตี
บัญญัติ ที่รกรุงรังออกไปให ้ แตกเข ้าใจในที่สุดได ้ ว่า
หมดเพราะมันไม่มีอยู่จริง มันก็เป็นมายา อยู่ในเครือ
ทั้งนั้นมันเป็นความฝันอันไร ้ตัว เดียวกันกับมายาที่เป็นรูปนาม
จริง ความคิดคําพูดคําสอนตํารา
ทั้งหลายฯลฯจริงๆ
ทุกสิ่งๆทุกๆอย่าง รอบตัวเรา ถือว่าเราตีแตกความจริง
ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช ้ าจรดเย็น ได ้อย่างทะลุปรุโปร่งชัดเจน
