Page 97 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 97

73

               ให ้การยึดปรุงทําหน้าที่ นั่นเอง           เรียกว่า คนที่ไม่คิดอะไรเลย
               อันเป็นการมากเรื่อง มากความ                เป็นคนมีจิตปกติ

               ของจิตที่ฟุ้งซ่าน ที่มักจะ                 แสดงว่าคนที่คิดโน่นนี่นั่น
               พยายามหาเหตุผลจอมปลอม                      เป็นคนมีจิตไม่ปกติ
               ....สนองตัณหาของตนเองอยู่                  กระนั้นหรือ?

               รํ่าไป
                                                          *ตอบว่าถูกแล ้ว...
               ***บทเรียน#59                              เป็นนัยยะความหมาย

               ============                               ของธรรมขั้นสูงสุด

               "ความมีจิตปกติ"                            หรือความว่าง
               ในทางๆนี้                                  หรือธรรมชาติจริงแท ้
               "ความมีจิตปกติ"
                                                          ซึ่งมิใช่ความหมายธรรมดา
               มิได ้หมายความถึง                          ตามที่คนทั่วๆไป คิดกัน

               คนที่มีจิตใจปกติ                           บางท่านอาจจะสงสัยว่า
               มิได ้เป็นโรคจิต                           คนไม่คิดอะไรเลย
               เป็นคนบ ้า ออทิสติก ฯลฯ                    น่าจะเป็นคนปัญญาอ่อน

                                                          หรือเป็นโรคทางสมอง
               แต่มีความหมายลึกซึ้ง
               ไปมากกว่านั้น                              แต่ความจริง ก็เป็นเรื่อง
               คือหมายความว่า                             ที่เคยอธิบายไว ้ในบทเรียน

               "ความที่ปราศจาก                            เดิมๆ ว่าเป็นเรื่องที่ผู้นั้นๆ
               ความคิดนึกต่างๆ                            ได ้ผ่านกําลังธรรม
               อย่างเด็ดขาด"                              ที่เงียบและลึกมาก่อนแล ้ว

                                                          แล ้วจึงจะสามารถหักดิบจิต
               ในคําสอนฮวงโป                              มิให ้ยึดปรุงต่อไป
               หน้าที่ 61กล่าวไว ้ว่า
               ความที่ปราศจาก                             หรือเรียกว่า"คิดเท่าไร
               ความคิดนึกต่างๆ                            ไม่รู้ หยุดคิดจึงรู้

               อย่างเด็ดขาด                               แต่ต ้องอาศัยคิด"

               เรียกว่า...

               "ปรีชาของความมีจิตปกติ"
   92   93   94   95   96   97   98   99   100   101   102