Page 100 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 100
76
2) การถ่ายทอดจิตนั้น หรือยังมีรูรั่วในการเข ้าถึง
ก็มิได ้เป็นจริงเป็นจังอะไร ความว่างแท ้จริง ก็จะเป็น
อุปสรรคในการบําบัดหรือทํา
3) ปรับเปลี่ยน การถ่ายทอด ให ้การบําบัดเนิ่นช ้ าออกไป
จิตจากตัวผู้บําบัด ให ้อยู่ใน
mode ของ"ความว่างแท ้จริง" **บทเรียน#63
โดยไม่มีตัวผู้บําบัด ไม่มีตัวผู้ ============
ถูกบําบัดและไม่มีการบําบัด "สงัดจากทุกสิ่ง"
4) ในขณะนั้น จิตของผู้บําบัด **บทเรียน#64
จะไม่มีการสัมผัสใดๆ เกิดขึ้น ============
ทั้งสิ้นไม่ว่ากายและใจ รูป "อธิบายบทเรียน#63"
นาม ความคิด *บทเรียน#63
5) หลีกเลี่ยงบริบทใดๆทั้งสิ้น "สงัดจากทุกสิ่ง"
ที่จะก่อให ้เกิด "ความมีตัวตน" แล ้วจบ มีแต่บรรทัดว่างๆ
ขึ้นมา เช่นคําว่า กรรมเจ ้า เป็นการกระตุกความคิด
กรรมนายเวร โรค อาการป่ วย ให ้"รู้"จริงๆ ว่ามันว่าง
ผู้บําบัด ผู้ป่ วย ฯลฯ มันไม่มีอะไรปรุงแต่งต่ออีก
แล ้วจริงๆ
6) วางจิตไว ้ตามบทเรียน#18
ให ้ได ้สมบูรณ์ที่สุด เคยมีผู้ปรารภกับอจ.ว่า
มันห ้ามจิตไม่ให ้คิดปรุงแต่ง
ปล.หากมีการปล่อยให ้จิต ไม่ได ้จริงๆ เพราะมันมีแต่
เผลอ คิดแว็บออกไปบ ้าง เรื่องครอบครัว การงาน
ในบริบทของความมีตัวตน การเงิน ฯลฯ อยู่ในสมอง
แม ้แต่เพียงเล็กน้อย...
เช่น คิดว่ามีเจ ้ากรรมนายเวร วิธีหยุดความคิดมีอยู่หลายวิธี
ตัวกู ตัวผู้ป่ วย โรคฯลฯแว็บ หลายแบบ บางแบบมีขั้นตอน
เข ้ามาซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นมายา หลายสิบ หลายร ้อย
แต่เราไปปรุงแต่งให ้มี"ตัวตน" หรือหมื่นๆขั้นตอน
ขึ้นมาก็เท่ากับเราไปให ้ค่าแก่"
มายา"ให ้กลายเป็น"ตัวตน" แต่ในทางๆนี้ มีขั้นตอนเดียว
ขึ้นมา คือรู้และเข ้าใจลึก เงียบ
ก็จะเท่ากับเรายังไม่แม่น
