Page 229 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 229
17
เป็นทางสายยาว
เป็นขั้น เป็นตอน ไม่ต ้องเน้นทางสายกลาง
ถือว่าเป็นการปฏิบัติธรรม ไม่มีความสุขจากการว่างเปล่า
อย่างมีมาตรฐาน หรือ ไม่มีทั้งสุข และทุกข์
เรียกว่าศึกษาในแก่นพุทธ อยู่ในความว่างเปล่าที่แท ้จริง
ศาสนา
ไม่มีอะไรจะตั้งอยู่ได ้
แต่ต ้องอาศัยเวลาในการตาม ในความว่างที่แท ้จริง
เฝ้าดูกายเวทนาจิตธรรม ไม่มีทั้งรูปทั้งนาม
หรือกายใจและต ้องใช ้ เวลาฝ่ า แม ้แต่เพียงเส ้ นขนเดียว
ฟันนิวรณ์ หรืออนุภาคเดียว
นิวรณ์ตัวสําคัญที่สุดคือ ไม่ไปหลงว่ามีของคู่
วิจิกิจฉา มีความสงสัย ตรงกันข ้ามกัน
อยู่รํ่าไป ในระหว่างขั้นตอน เช่นบุญ-บาป สุข-ทุกข์
ก็ต ้องมีความพยายาม ถูก-ผิดฯลฯ
อยู่เรื่อยไป แล ้วจึงค่อยๆเกิด แล ้วหลงไปปรุงแต่ง
ความรู้จริงเท่าทันโลก ยึดมั่นถือมั่น
อย่างเป็นขั้นเป็นตอน
โดยเกลียดทางหนึ่ง
ซึ่งถ ้ามีจริตทางนั้น แล ้วไปรักอีกทางหนึ่ง
ก็ให ้ปฏิบัติต่อไป... ซึ่งเมื่อพิจารณาบ่อยๆ
ก็เป็นการบ่มเพาะกําลังธรรม
ส่วนทางๆนี้ ไม่มีขั้นตอน ให ้สุกงอม ตกผลึก
มีแต่พิจารณารูป นาม
ลงสู่ความไม่มีตัวตน ทําให ้ลืมตา(ใน)มองเห็น
โดยฉับพลัน ด ้วยวิธีธรรมชาติ หรือเข ้าถึงความว่างที่แท ้จริง
โดยอาศัยเพียงมรณานุสติ ซึ่งที่แท ้มีอยู่ในตัวอยู่แล ้ว
พื้นฐาน ง่ายๆ ไม่ต ้องคอย ตลอดมา......
เฝ้าดูแต่ให ้หมั่นพิจารณาความ แต่ถูกปิดบังปัญญาไม่ให ้
ตายของคนทั้งหลาย ที่ตาย มองเห็นโดยความยึดปรุง
กันอยู่ทุกๆวัน พิจารณาให ้ซึม นั่นเอง...
ลึกลงไปสู่สัจธรรม....
ความไม่มีตัวตนอยู่จริง **ถามมา~ตอบไป (15)
ให ้เห็นแจ ้งกระจ่างชัดเจน
