Page 27 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 27
3
การที่ออกไปนอกเรื่อง จิตยังสามารถสัมผัสทุกสิ่ง
นอกทาง จนหลงทางนั้น หรือบางสิ่งได ้ ก็แปลว่า
จึงเป็นเรื่องที่แสดงว่า เรายังอยู่ในmodeของมายา
เรายังติดอยู่ในเรื่องเดิมๆกัน
อยู่มันไม่ใช่ทางๆนี้....!!! ยังไม่เข ้าถึงmode หรือภาวะ
ของธรรมชาติเดิมแท ้โดย
จึงเป็นเรื่องที่ยาก ที่คนส่วน สมบูรณ์
ใหญ่จะเข ้าใจ เข ้าถึง หรือรับ
เอาได ้ถ ้ายังไม่พร ้อมที่จะ" ทําอย่างไร จึงจะทําให ้
พลิกจิต"ทั้งหมด จิตปราศจากการสัมผัส
กับทุกสิ่งได ้
บทเรียน#3
======== ก็คือมาจากการที่พิจารณา
ยังคงอยู่ในเรื่องธรรมชาติเดิม เบื้องต ้นว่า กายและจิต
แท ้ต่อจากบทเรียน#2 ไม่ใช่ตัวตน เป็นมายา
แต่เป็นการเพิ่มเติม...
เมื่อพิจารณาถ่องแท ้
*ในธรรมชาติเดิมแท ้ แยบคายแล ้ว
ไม่สามารถสัมผัสได ้ด ้วย จึงปล่อยวางมายากาย
อายตนะทั้ง6 และมายาจิตนั้นได ้
คือตาหูจมูกลิ้นกาย และใจ
ปล่อยให ้จิตนั้นไปรวมอยู่กับ
ข ้อนี้เป็นข ้อสําคัญ จิตหนึ่งซึ่งเป็นจิตสากล
จึงแยกออกมา หรือจิตรวม
เป็นอีกบทเรียนหนึ่ง ซึ่งความจริงในที่สุด
เรื่องตาหูจมูกลิ้นกาย หรือในท ้ายที่สุดแล ้ว
อาจจะเป็นเรื่องง่าย ก็ไม่มีจิตหนึ่งที่ว่านั้น
ต่อการปิดทวารทั้งห ้า ที่เป็นจริงเป็นจัง แต่อย่างใด
มิให ้สัมผัส แต่เรื่องจิต มีแต่ธรรมชาติเดิมแท ้
เป็นเรื่องละเอียดอ่อนกว่า ที่ปราศจากทั้งรูปและนาม
สิ่งใด ที่เรายังสัมผัสได ้ เราต ้องทําสมาธิบ่อยๆ
โดยเฉพาะในเรื่องใจหรือจิต ในการพิจารณาให ้จิต
ถ ้าในขณะจิตใดขณะจิตหนึ่ง ไม่สัมผัสกับทุกสิ่ง
นั่นก็คือการหยุดความคิดนึก
