Page 416 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 416
204
จิตเบามาก..นุ่มนวล..ทุก -จิตไม่เคลื่อนไหวอย่าง
อายตนะสัมผัสมายาสมมติ เด็ดขาด
แบบแผ่วเบามากค่ะ -ปราศจากความคิด ทั้ง
ความคิดว่ามี และความคิดว่า
พอแผ่เมตตา จิตมันกว ้างทะลุ ไม่มี
เลยท ้องฟ้าไปเลยค่ะ -ปราศจากการยึดปรุงอย่าง
เด็ดขาด
และเข ้าใจแล ้ว..ถ ้าเราจะจบกิจ -ปราศจากรูปบัญญัติ นาม
..เราต ้องวางทุกสิ่ง..ทั้งทาง บัญญัติ
โลก..ทั้งทางธรรม..ต ้องไม่มี -ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรลุถึงอะไร
อะไรติดค ้างในจิตสักอย่าง.. ฯลฯ ตามบทเรียน#18
ไม่มีแม ้อาลัยอาวรณ์ห่วงกังวล
..ไม่มีครอบครัว..ไม่มีใคร.. "สภาวะว่างแท ้" นั้น ก็มิใช่
แม ้แต่ตัวเรา.. สภาวะจริงจังอะไร
ถึงที่สุดคือ หมดบัญญัติรูป
จิตมันกว ้างและเบาเหลือเกิน.. นามทุกสิ่ง
ค่ะ อจ. หมดบัญญัติ "สภาวะ" หมด
มันถึงสภาวะจิตว่างยังคะ อจ. บัญญัติ "ว่างแท ้"
เข ้าใจไปเองไหมคะ อจ.
- หลังจากนั้น ให ้หมั่นโยนิโสฯ
ตอบ (6) ถึงการปล่อยวางดังกล่าว
------- เนืองๆ
นั่นแหละ อยู่บนปากทางแห่ง - และหมั่นโยนิโสฯ ให ้รู้ตัวทั่ว
ความสําเร็จแล ้ว พร ้อมด ้วยว่า ตนเองเป็นมายา
หรือเรียกอีกอย่างว่า ปากทาง ทุกสิ่งเป็นมายา ไม่ใช่ตัวตน
แห่งความนิ่งเงียบ จริง
- ขณะโยนิโสฯ ก็ต ้องรู้ตัวทั่ว
ขั้นต่อไป ให ้ปล่อยวางความ พร ้อมว่า ตัวเราผู้โยนิโสฯ
แผ่วเบานั้นเสีย ก็เป็นมายาเป็นสมมุติว่าเป็นผู้
ให ้สู่ความไม่เหลืออะไรเลย โยนิโส
"สภาวะว่างแท ้" ก็คือ ไม่มีตัวกูของกู ตัวมึงของมึง
- อายตนะหก สัมผัสไม่ได ้ ฯลฯ
(เน้นตรงใจ ก็สัมผัสความว่าง ให ้รู้ตัวทั่วพร ้อม เสมือนคนที่
แท ้ไม่ได ้) กําลังฝันในตอนกลางคืน
