Page 411 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 411
199
ในทางๆนี้ ถือว่าจิตหลุดพ ้น ไม่ใช ้ ความพยายาม ไม่น่า
ตลอดกาล นั้น เลื่อมใส
ก็คือจิตว่างแท ้ นั่นเอง ซึ่งมันมี
อยู่แล ้วพร ้อมกับตัวเรานี่แหละ แต่แท ้ที่จริงแล ้ว การเข ้าถึง
แต่เรามองไม่เห็น เพราะไป โดยวิธีธรรมชาติโดยตรงเช่นนี้
หลงผิดยึดปรุงอยู่ จะมีการใช ้ กําลังธรรม
(Experience) คือความรู้ลึก
ในทางๆ นี้ มีธงคําตอบอยู่ ซึมซาบ อย่างเงียบๆ โดย
แล ้ว ว่า ธรรมชาติ คือเมื่อเข ้าใจและ
จิตหลุดพ ้นตลอดกาล มันมีอยู่ เข ้าถึง โดยการโยโสมนสิการ
แล ้วเพียงแต่มองให ้เห็น แยบคายแล ้ว จะมีความรู้ที่
มิใช่เพียงแต่คิดเอาๆ ถูกต ้อง
ไหลเข ้ามาเองมากมายหลาย
แต่ในทางๆ โน้น เริ่มจากการ ประการ ว่าภาวะจิตว่างแท ้นั้น
ไต่บันได เป็นอย่างไร
เป็นขั้นเป็นตอน จากฐานไปสู่ ซึ่งรับรู้ได ้ด ้วยใจ เช่นภาวะที่
ยอด คือไปสู่คําตอบ ไม่อาจสัมผัสได ้
ด ้วยอายตนะหก ภาวะที่
ในทางๆ นี้ เหมือน ปราศจากการเคลื่อนไหวของ
คณิตศาสตร์ ที่เป็นวิธีคิดในใจ จิตอย่างเด็ดขาด ภาวะที่
ไม่ต ้องแสดงวิธีทํา แต่ ปราศจากความคิด ทั้ง
ในทางๆ โน้น ต ้องแสดงวิธีทํา ความคิดว่ามี และความคิดว่า
ไม่มี ฯลฯ ทั้งหมดนี้เป็นปัจจัต
หรือเรียกว่าการบรรลุ ตัง รู้ได ้เฉพาะตน
จุดเป้าหมาย ก็ไม่จําเป็นต ้อง ครั้นเข ้าใจและเข ้าถึงความว่าง
เดินทาง โดยใช ้ พาหนะอย่าง แท ้แล ้ว ก็ให ้ปล่อยวาง
เดียว คือขับขี่รถยนต์จาก กําลังธรรมนั้นเสีย แม ้แต่
กรุงเทพไปยังดอยสุเทพ อาจ บัญญัติคําว่า "ว่างแท ้" นั้น
เดินทางรวดเดียวโดยใช ้ ก็ต ้องปล่อยวางไปให ้หมด
พาหนะอื่น เช่นเดินทางโดย หมดจากรูปนามทั้งหมด
เฮลิคอปเตอร์ ก็ได ้ ไม่เหลือสิ่งใดแม ้แต่ปรมาณู
เดียว จึงจะเป็นว่างแท ้ที่
อนึ่ง ในทางๆ นี้ อาจมีผู้ สมบูรณ์
ปรามาสว่า สุกเอาเผากิน
